Het Taelverbond. Jaargang 2(1846)– [tijdschrift] Taelverbond. Letterkundig Tydschrift, Het– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 90] [p. 90] De godswraek. 't Was in een donkren winternacht, Dat een doodarme, jonge knaep Nog jamrend dwaelde in 't kronklend bosch, Alleen, met zyn getrouwen aep. Sints 't eerste duister zeeg op aerd', Had hy een schuilplaets afgebeên Van ieder huis waer hy een lamp Zag blinken voor zyn bange schreên. Helaes! geen mensch deelde in zyn ramp, Geen mensch liet 't arme knaepjen in. En ‘God beware u’ riep men barsch: ‘Te talryk is myn huisgezin.’ De dorpklok zuchtte langzaem - één, En aeklig bulderde de wind; De takken scheurden van 't geboomt'; En raedloos stond het schreijend kind. Hy denkt, dat hy het morgenrood; Voorzeker nimmer weêr aenschouwt Maer eensklaps ryst er voor zyn oog Een pachthoef tusschen 't wieglend hout, Hy vordert met bedeesden tred: De honden blaffen op 't gerucht. Hy nadert - en bereikt de deur; Zyn boezem jaegt - hy hoopt - hy zucht. [pagina 91] [p. 91] Hy klopt, hy schreit, een stemme dreunt: ‘Wie hier, wie hier nog op dit uer, In zulk een ongestuimig weêr? Hier is geen licht; hier is geen vuer.’ - ‘Erbarming voor een kleinen knaep, Van honger bleek, van koude styf! Ach! red my voor een wissen dood, Klopt u een menschenhart in 't lyf!’ - ‘Ga heên - geen schuilplaets hier voor u! Vertrek van hier - het is te laet! Hoe durft gy in den nacht, myn rust Verstooren? stoutert! ras op straet!’ - ‘De schuer of hooitas is genoeg, O Baes! voor my en mynen aep! Erbarming toch! twee dagen reeds Ontbeer ik rust, ontbeer ik slaep!’ ‘Gy wekt myn toorn, o boozewicht! Weg, weg! ga, slaept in 't gindsche bosch! En zoo gy langer dralen blyft, Laet ik op u myn honden los!’ Wanhopend liep de onzael'ge knaep De hoef van onmeêdoogen af. Maer sluipend keert hy spoedig weêr, By 't zwygen van het hondgeblaf. Hy zet zich onder 't schuerverdek, Leunt aen den leemen muer. En wacht al rillend, met zyn vriend Op de eerste strael van 't morgenuer. [pagina 92] [p. 92] De nacht dreef voort op zwarte vlerk. De boer droomde akelig en zwart; Der braven rust ontvloot zyn koets; En kommernis doorneep hem 't hart. Met 't vonklen van den dageraed, Begaf hy 't sluimerlooze bed; Ontsloot de deur - en blikte rond En trad in 't voorhof heel ontzet. Maer! wat ontdekt hy ginds: hy stapt! Al waglend voort; hem stolt het bloed; En, ach, hem springt op 't lyf een aep, En rukt hem de oogen uit verwoed. De blinde gilt: God, ‘dezen nacht Hebt gy myn wreede daed aenschouwd!’ Al tastend zoekt hy naer den muer En voelt een kind als ys zoo koud! L. DEWULF. Gent, Wintermaend 1846. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij