Het Taelverbond. Jaargang 2

Opheldering.

Gedwaeld heb ik, en lang was 't neevlig voor myne oogen,
Geen morgenschemering - geen sterren in den hoogen,

Geen zachte zonnestrael,

Geen blikkerende baek die voor myn oog kwam ryzen,
Die my door 't aeklig oord een spoor, een pad kon wyzen:

- De nacht bleef immer vael.

Dan zonk op myne borst myn hoofd te zwaer door 't lyden,
Gewond en overmand, te zwak om nog te stryden......

'K viel magteloos ter neêr.

Het leven was me een straf - te zwaer woog my de keten;
'T gevoel was in my dood - de stem van 't rein geweten

Sprak in myn borst niet meer.

En mogt nog in 't verschiet een sprake zich verheffen
Of kwam een vriendentoon nog soms myn ooren treffen

Ik zeî vol zielsverdriet:

Neen, neen, zy zyn het niet - een geest lacht met myn smarte;
'K geloof hem niet - hy grynst en spot, hy komt my tarten:

Neen, neen ik volg hem niet.

[p. 89]

 

Rust vraeg ik, rust alleen; het graf zal my die schenken;

 

De dood verwacht haer prooi - Zy zal niet lang meer wenken,

 

Stof was ik, 'k word weêr stof.

 

'K benyd hen die nooit 't licht des levens zagen gloren;

 

Ja, zalig, zalig zy die nimmer zyn geboren,

 

Wien nooit 't gevoel het harte trof.

 

 

 

Zoo sprak ik in de koorts, wen 't vuer vlamde in myne aedren

 

- Dan hoorde ik eene stem myn wroegingplaetse naedren;

 

Ik luisterde: eene beê,

 

Een bede, stil en zacht, verhief zich by myn sponde

 

En vroeg aen God myn heil, en zalving voor myn wonde

 

- 'K zag voor myn legersteê

 

 

 

Een beeld geknield, - O God kon ik het leven haten,

 

Kon ik de schepping, al wat gy my schonkt verlaten,

 

Wanneer my op deze aerd'

 

Zoo schoon, zoo lief, zoo rein een Engel vergezelde

 

Wanneer haer zoete stem my uwe goedheid melde

 

En my haer harte was bewaerd.

 

 

 

Het meisje bad, en ik.... 'k verhief met haer myn bede,

 

Ons tranen vloeiden saêm op myne legerstede;

 

Vergiffenis smeekte ik van God.

 

- Erkentenis en liefde ontstroomden onze zielen

 

En wen my later smart en leed nog overvielen,

 

Ik vroeg niet om een beter lot.

 

 

 

R.B. Boucquillon.

Kortryk, 1846.