Het Taelverbond. Jaargang 2



[pagina 87]
Terugvaert naer het moederland. Een zangstuk. Bruischt, winden en stormen, uw holen ontslopen, En voert ons in pylvlugge snelheid aen land! 'k Heb tien bange jaren het Oosten doorloopen, De weg naer myn uitzicht gaet eindelyk open, Blaest, winden en stormen, in zeilen en wand! Zegt, reizigers, kent gy het land myner vaderen, Waer eerlang de vliegende bodem ons brengt? Men vindt er geen bergen die 't wolkenryk naderen, Maer lachende velden waer vlieten door aderen, En nimmer de middag het loover verzengt. Het ligt van twee magtige ryken omgeven, Weleer in 't bezit van het wereldgebied, Die landen verdeelden en volkren verdreven; Maer Belgie is eindeloos Belgie gebleven, En tyden of stormen vervormden het niet. Daer heerschte de vryheid toen andere streken, Nog bukten in 't dwangjuk van domheid en waen; Daer is het een schande zyn eeden te breken, Daer hoort men met lof van de vaderen spreken, Daer ziet men geen kleur noch belydenis aen.
[pagina 88]
ô Reizigers! 't klopt my zoo hevig van binnen.... Ginds blauwen de duinen in 't ryzend verschiet. Daer nadert de grond die ik immer bleef minnen! Blaest, winden, en laet my den oever gewinnen, Dat ik er aen de aerde den kinderzoen bied'! Th. Van Ryswyck. Mei 1846.