Het Taelverbond. Jaargang 1
(1845)– [tijdschrift] Taelverbond. Letterkundig Tydschrift, Het–
Auteursrechtvrij
[pagina 303]
| |
En terwyl myn tranen rolden
Zoo van hoop als van verdriet -
Zong een eenzaem vinkje: ‘Vader!
Wees getroost en ween zoo niet.
'k Had zoo even twee paer jongskens
Die ons eerste min ons schonk;
Die wy beurtlings nacht en dage
Broeiden op dien eiken stronk.
En zy waren reeds zoo vinnig
En zoo vrolyk in hun nest;
En zy kenden reeds ons beide
Maer zy kenden my toch best.
Want van 's morgens tot den avond
Spysde ik hen en hield hen warm,
En wanneer het nachtfloers daelde
Was ik en hun troost en scherm....
Vader, ach! vergeef myn toonen,
Wees getroost en ween zoo niet;
Want ik zing slechts tot ontlasting
Van myn opgekropt verdriet.
Weet gy nog, een jaer geleden,
Toen het eensklaps water goot,
En de donder hevig knalde
En de bliksem hevig schoot?
Toen was ik ginds op den heuvel
Voor myn kroost om aes gegaen,
En ik zag dees boomen zwiepen
Door het geeslen van 't orkaen;
| |
[pagina 304]
| |
En ik zag de bliksem schieten
Als een schicht op d'eiken stronk,
Waer de twee paer jongskens lagen
Die ons eerste min ons schonk.
Vader, ach! vergeef myn toonen;
Wees getroost en ween toch niet:
Want ik zing slechts tot ontlasting
Van myn opgekropt verdriet.
En nu ginds weêr, in dat loover
Waer myn zang zich pas verhief,
Zit myn gade met twee kleintjes
Even minzaem, even lief.
Daerom, vader! wil niet weenen,
Zy getroost in uw verdriet,
En vervrolyk als voorheden
Weêr uw gade door uw lied.’
En ik hoorde in eens 't gevogelt
Dartlend zingen in het bosch;
En een traen van dank en blydschap
Rolde van myn wang op 't mosch.
J.F.C. Verspreeuwen.
15 Mei 1846. |
|