Op zekeren zoogezegden dichtruiker.
1844.
Mutos enim nasci, et egere omni ratione satius fuisset, quam Providentiae munera in mutuam perniciem convertere.
Quint., L.XII, C.I.
Dichtruiker, is het waer? ô Neen, hier schuilt eene adder;
Vergiftigd kunstgebloemt, bedekt met slangenzwadder,
Kiest schaemtelooze lust er zich een kransjen uit.
En toch hebt gy vernuft, beklagenswaerde zanger!
Toch gaet uw boezem van verdichterlyking zwanger,
Toch is u 't gloeijend hart bywylen tot een luit.
Geen Belladona, neen! geen kervelkruid by roozen,
By zuivre leliën, door de onschuld uitgekozen,
Ten tooi der poëzy, die God en Neêrland looft.
Beef, zoo ge eens vader wordt! - Hoe zal die zang u rouwen,
Wanneer een moeder, die uw schandwerk moest aenschouwen,
In harer dochter hand Gods vuer roept op uw hoofd!
Laet wroeten in het slyk, die zich in 't slyk behagen.
De dichter, op de wiek der godvrucht hooggedragen,
Zingt de aerde in hemeltael een heilig danklied voor.
Wee, driemael wee, zoo hy, verdierlykt neêrgezonken
In d'afgrond, ziel en geest misbruikt, van God geschonken:
Hy hoor daer, tot zyn straf, van verre 't Engelkoor,
In de Oppermajesteit des Eeuwigen verloren,
Hem zingen! - Ja, hy moog' zelfs in de toekomst booren
Met woeste blikken, zoo zyn luit hem overleev':
Hy hoor' zich, ook in 't graf, een vloekstem tegenklimmen:
Zyn doodsbed zy bezet met kindren, woest aen 't grimmen,
Wier bloem hy heeft verknaegd: onzaelge, ween en beev'!
|
|
Auteursrechtvrij