Het Taelverbond. Jaargang 1

[p. 77]

De Alpenjager.
(Naer Schiller).

Wilt ge niet het lamken hoeden?
't Lamken is zoo vroom, zoo zoet,
't Voedt zich met den weeken grashalm
Aen den oever van den vloed.
‘Moeder, laet my jagen gaen
Waer de hooge bergen staen!’

Wilt ge niet het rundvee weiden,
Daer ge uw' horen wakker tuit?
De flyk klinkt de halsbel mede
Tusschen 't lieve woudgeluid.
‘Moeder, laet my zwerven gaen
Waer de hooge bergen staen!’

Wilt ge niet het bloempje kweeken?
't Lacht zoo vriendlyk in den tuin;
Buiten vindt ge geenen gaerde;
Wild is 't op der bergen kruin.
‘Laet het bloempje bloeijend staen,
Moeder, moeder, laet my gaen!’

En het knaepje ging uit jagen,
Rustloos, rustloos toog het voort,
Tot der bergen hoogste kruinen,
Tot der bergen duisterst oord.
Windesnel voor 's jonglings schrêen
Vlugt de schuwe berggeit heen.

[p. 78]

 

Op het naekte rif der rotsen

 

Klautert zy met ligten wip,

 

En met koen gewaegde sprongen.

 

Werpt zy zich van klip tot klip.

 

Onvervaerd, omlaeg, omhoog,

 

Volgt hy met den jagersboog.

 

 

 

Waer de rotsen steiler dalen,

 

Aen de bogten eng en glad,

 

Hangt zy, in den afgrond starend,

 

En verdwenen is het pad.

 

Onder is de diepte naer,

 

Achter wacht de vyand haer!

 

 

 

Met den stommen blik des jammers,

 

Tuert zy op den wreeden man,

 

Bidt vergeefs! Hy rekt de peze,

 

Straks, ja, snelt de pyl ervan!

 

Plotslings uit het holst der rots

 

Treedt de Geest der Bergen, trots;

 

 

 

En met zyne reuzenhanden

 

Schut hy 't wreed gekwelde dier.

 

‘Moet ge dood en jammer brengen.’

 

Roept hy ‘sterveling tot hier?

 

Ruim voor allen schiep de Heer. -

 

Gy vervolgt myn vee niet meer!’

 

 

 

Joh.-Alf. De Laet.