Het Taelverbond. Jaargang 1
(1845)– [tijdschrift] Taelverbond. Letterkundig Tydschrift, Het–
AuteursrechtvrijI.Gelyk een eik, die in het wouddiep,
Ligt Wodan eens gewyd, door eigen pronk getooid,
Met onverwrikbre kracht den woênden tydstroom tartend,
Zyn majesteit ontplooit.
In 't jaerlyks-jonge bladrenhulsel,
Doch schaers een reizer ziet, die, met vermoeide borst,
Allengskens voortgerukt tot aen dit levend welfsel,
Verbaest voor d'ouden vorst
| |
[pagina 71]
| |
Van 't woud, en knielt als in een tempel
Waer halve schemering iet indrukvols aen schenkt,
Iet goddelyks dat ons ter innige vereering
Des Ongeschapen wenkt;
Zoo staet in 't woud der noordsche talen
Der vadren taelstam vast, zyn vyanden ten spot,
En overspreidt den man, die tot zyn lommen doordringt
Met vaderlandsch genot.
Doch, welke digte kreupelboschjes,
Wat doornenstruiken tal, doorwoeld van slanggedrogt,
Vermatten niet den Belg, in 't onafmeetbre woudruim
Verhinderd op zyn togt.
En dan de spotlach van een basterd,
Van franscelarenbroed, dat naer den hiel ons schiet,
En, 's aerdryks meesters, met verwaenden gorgel uitgilt:
‘Verdwaelden, verder niet!
Die eikestam, van wien gy voortdroomt,
Is slechts een kreupeltelg, een tronk geheel onnut,
Ondichterlyk, beroofd van hemeldauw en zegen,
Van dekkend looverschut!’
| |
II.Die wantael wraekt ge, ô vrye en vranke,
Geleerde zoon van Gent, verslaefd aen niemands leus.
Zy blaest uw gramschap aen; uw forsche wraekstem dondert:
‘Die eik blyft de oude reus.
Wat legt ge uw vloekbyl aen zyn wortel?
De Vlaming ryst, en weert dien helschen zegeprael.
De Vlaming, nazaet van 't oorspronkelyke Noorden,
Vol zielskracht als zyn tael.
| |
[pagina 72]
| |
Geen dorre takken, neen, ontsieren
Den stam van Wodan: hooggetopt ryst hy in 't woud,
En 't breede loofgewaed is hem een vorstenmantel,
Ontzaglikryk en stout.
Er klimmen vrye broederstammen
Rond hem, die schut en schaûw slechts weigert aen een slaef.
De broederstam van Brit, van Batavier, van Duitscher,
Van Zweed en Scandinaef.
Ziet hem volweeldrig uitgebroken
Met onveroudrend schoon, tot wellust van het hart.
Hy reikt zyn lachend groen ter kroon den vlaemschen reednaer
En vaderlandschen bard.
Ontgloeit, o Belgen, voor den Schepper
Des wondren Taelbooms, al uw liefde en eerbied waerd,
Dien de alvoorziende hand u plantte, en nog na eeuwen
Voor heiligschendery bespaert.
Gy, vreemdling, open 't oog voor 't zonlicht,
Of snoer uw lastering: eere aen ons taelgebied!’
Zoo dreunt uw woord, o Belg, voor wien de laffe basterds
Verkrimpen in hun niet.
Nog zweet 's lands jeugd in Pallas scholen
Op 't saemgeplonderd fransch, als aller talen gids.
Maer eens, eens stapt het vlaemsch (beleefden wy die zege!)
De talen daer aen 't spits!
Niets, niets vermoeije u, Vaderlander!
U, wreker onzer tael; u, fiere zoon van 't Noord!
‘Ik ook, ik ben een Belg!’ Schreeft ge op uw heldenbeuklaer,
En slaeploos zwoegt gy voort.
| |
[pagina 73]
| |
Zoo ryst de sterke vrouw, die nyvrig
Den slaepboei zich ontrukte in 't donkerste der nacht,
En 't needrig lampje ontsteekt, en hare taek bly voortzet
Tot de uchtend blozend lacht.
Prudens Van Duyse.
Gent, 1 October 1845. |
|