Het Taelverbond. Jaargang 1

[p. 69]

Aen myn zoontje.

Kindje lief, ge kent de magt niet,
Die ge op 't vaderlyk gemoed,
Met uw gulle, frissche lonkjes,
Oefnen kunt en oefnen moet.

Kindeken, ge zyt nog weinig,
Eindloos weinig hier beneên:
Bladerken in de eikenwouden,
Druppelken in 't ruim der zeen.

Eind'loos, eind'loos weinig zyt ge!
Op de breede wereldkorst
Kent ge slechts, by 't enge wiegje,
Vaders oog en moeders borst;

Kent ge slechts de troetelgalmen,
Hemelzang in moeders mond,
Als uw wimpers slaeprig vallen
By den valen avondstond.

En toch is geen reus zoo magtig,
Lieve knaep, als ge onbewust
Van uw kracht, de weemoedsrimpels
Van myn somber voorhoofd kust;

Als ge my onnoozel toelacht
Met uw engelzoet gelaet,
En uw ronde, poezele armkens
Stoeijend rond den hals my slaet;

[p. 70]

 

Als ge mynen matten boesem,

 

Lang beroofd van licht en gloed,

 

Onder jeugdigere droomen

 

Weder vrolyk kloppen doet.

 

 

 

Gy getuigt me, liefste knaepje,

 

Hoe den God, die my beproeft,

 

Voor zyn allergrootste wonderen

 

Maer de kleinste magt behoeft.

 

 

 

Joh.-Alf. De Laet.