Het Taelverbond. Jaargang 1

[p. 322]

Lindor.
(In Virginie's album).

Het was een genoegen om zien hoe hy minde:
Haer byzyn verkwikt' hem en deed hem zoo goed;
Haer oogslag doordrong hem en boorde tot in de
Verborgenste bronnen van 't bruizende bloed.

Eens zeeg op zyn boezem haer voorhoofd, als tevens
Zyn lip op dat voorhoofd in vuer nederviel.
Dit was de gelukkigste stonde zyns levens;
Zyn stoffelyk wezen werd loutere ziel.

Nadien rees een onweêr in 't binnenst zyns harten:
De twyfel, een geesel der hel, werd zyn lot.
Hy wilde den wenk der Voorzienigheid tarten,
Maer stortte ter neêr als geslagen door God.

Nog werd hy gered, en hy kwam tot haer weder,
Maer weinig hervond hy van 't geen hy bezat:
Hy bood haer zyn hart, ongeschonden en teder,
En kreeg eene plaets - op dit yskoude blad!

Ch. Ledeganck.