Het Taelverbond. Jaargang 1

[p. 248]

Het vermogen der harp.¹

Kuno stapt uit zyne wooning

Met zyn bruid die zucht en staert;

Liefste, zegt hy, waerom treurt gy?

Is 't om zadel of om paerd?

Is 't omdat gy myne bruid zyt?

- Neen, het is om zaêl noch paerd,

Noch omdat ik uwe bruid ben,

Want gy zyt my dier en waerd.

- Is 't dan omdat ik niet ryk ben,

Noch met u gelyk in stand?

- Neen, gewis niet omdat ge arm zyt:

Uwen staet verhief myn hand.

- Nu, van waer dan toch die droefheid?

Weent gy om uws vaders dood,

Of betreurt gy uwen maegdom?

- Ook daervoor is vrees noch nood.

1 Vergelyk Marmier: Chants du Nord. - Suède.

[p. 249]

 

Neen, 'k betreur den dood myns vaders,

 

Noch myn maegdom; maer myn ziel

 

Yst op 't denkbeeld van de brugge

 

Waer myn vyftal zustren viel.

 

 

 

Gindsche vloed heeft haer verzwolgen,

 

Myne zusters alle vyf,

 

En my wacht hetzelfde noodlot.

 

Ach! myn bloed wordt koud en styf!

 

 

 

- Vrees niet, dierbre, twalef ruiters,

 

Uw en myn vertrouwen waerd',

 

Ryden aen uw zy'; uw Kuno

 

Houdt den breidel van uw paerd.

 

 

 

Op den zodengrond der dalen

 

Stoeit een hert; een gouden plaet

 

Blinkt hem in de ivooren tanden,

 

Waerop elk verwonderd staet.

 

 

 

By dit zicht verlaten ylings

 

Al de ruiters Kuno's bruid.

 

Op de diepgeduchte brugge

 

Glydt heur schichtig paerdjen uit.

 

 

 

Op zyn zilvren hoeven glydt het,

 

En de bruid valt in den vloed.

 

Kuno ylt om haer te redden

 

Op zyn klepper vol van moed.

 

 

 

Nu beveelt hy zynen makkers:

 

Reikt de gouden harp my toe!

 

Hy bespeelt de gouden harpe,

 

En de vooglen, bly te moê,

 

 

[p. 250]

 

Doen hun schelle zangen schaetren.

 

Uit der stroomen diepste zand

 

Stygt de watergeest naer boven

 

Met het bruidjen aen de hand.

 

 

 

Kuno, bidt hy, speel niet langer:

 

Hier hebt gy uw bruid weêrom.

 

- 'k Moet myn bruid alleen niet hebben:

 

In uw' diepen waterkom

 

 

 

Kwynen ook heur lieve zusters,

 

En die eisch ik weêr by haer.

 

Op die woorden tokkelt Kuno

 

Weêr de gouden harpesnaer.

 

 

 

't Vooglenheir ontvliegt zyn takjes;

 

Uit der stroomen diepste zand

 

Stygt de watergeest naer boven,

 

Met vyf maegden aen de hand.

 

 

 

Kuno, bidt hy, speel niet langer,

 

'k Heb geen enkel meisje meer.

 

In heurs lieven Kuno's armen

 

Vindt de bruid haer vreugde weêr.

 

 

 

F. Rens.

Gent, Maert 1845.