Het Taelverbond. Jaargang 1

[p. 246]

De twee haentjes.

Wie voor den oogst zyn koren maeit
Mag zeker op geen wysheid roemen:
Maer gekker is hy nog te noemen
Die al te vroeg victorie kraeit.

Twee Haentjes vochten om een' Hen

Die geen' van hen,

Als heer en meester wou begroeten;
Een koppel vryers, dacht ze, moeten
My beter dienen dan één man.
Had ze ongelyk of niet hieran?
'k En weet het niet; en kon wel missen
Zoo ik het vraegpunt wou beslissen. -
De lieve meisjes doen het dan. -
Wat heb ik daer ook meê te stellen?
My vraegt de lezer die verwacht
Dat ik van Haentjes ga vertellen,
Niet naer hetgeen de Henne dacht.

Onz' Haentjes met gerezen kragen,

De zwing omhoog,

De vlam in 't oog,

Begonnen dan de kans te wagen.

[p. 247]

 

Ze stoven eerst, met leeuwenmoed

 

En drift, elkander te gemoet,

 

Als ridders van den ouden tyd,

 

Die hunnen stryd

 

Te paerd, met beukler en met speer

 

Begonnen om der vrouwen eer.

 

Dat deden zy nu twee-dry keer

 

En dan niet meer.

 

De ridderen wier speren braken,

 

Die zag men handgemeen geraken;

 

Zoo ook ons moedig hanenpaer.

 

De bek langs hier, de spoor langs daer

 

Deed goeden dienst. Aen eene wonde

 

Viel eindlyk een van beî ten gronde.

 

Op d'eigen stonde

 

Verkondde

 

Heer Cantecleer, verheugd en fier,

 

Nu zynen zegeprael in 't ronde,

 

Met schel gekraei uit vollen monde.

 

Dat mogt hy niet. Het ander dier

 

Was wel gevallen, niet verslagen,

 

Had niet geschreeuwd of liep niet heen.

 

Ook sprong het ylings weêr te been,

 

En gaf aen Cantecleer een' slag

 

Dat deze niet meer hoorde of zag,

 

Maer schreeuwde en neêrviel in de baen,

 

Om andermael niet op te staen.

Hoeveel en doen er niet als Cantecleer de Haen?

zoophylus.