Het Taelverbond. Jaargang 1

[p. 243]

De dood van Hopman Schill.
(Naer het Duitsch van Arendt).

Er toog uit Berlyn eens een dapper held,
Hy voerde zes honderd ruiters in 't veld;
Zes honderd ruiters met vlammenden moed;
Die dorsteden naer fransozenbloed.

Ook volgden der ruiteren fieren galop,
Nog duizend der dapperste schutters op;
ô Braven! God zegene ieder patroon,
Waermeê ge ons wilt vryden van smart en hoon!

Daer rydt hy, de dappre de moedige Schill,
Die Frankeryks euvelmoed teugelen wil;
Geen koning, geen keizer gebiedt den held,
Voor land en voor vryheid trok hy te veld.

By Doodendorf schitterde 't eerst hun moed,
Daer slurpten de velden der Franken bloed;
Daer vielen twee duizend man ter neêr,
En de andren waegden de kans niet meer.

[p. 244]

 

De sterkte van Dömits werd ook hun buit,

 

Zy dreven de schelmsche Franschen er uit;

 

Dan togen zy lustig in Pommerens oord,

 

Waer ras van geen vyand meer werd gehoord.

 

 

 

Naer Straelzond heen trok nu de moedige hoop;

 

ô Franschen! begeeft u op den loop!

 

En rept uwe beenen nog eens gezwind

 

Schill nadert u als een wervelwind.

 

 

 

Gelyk aen den storm rukt hy in de stad,

 

Die Wallenstein vroeger belegerd had;

 

Waer Karel-de-twaelfde in 't graf werd gelegd,

 

En thans hare vestingen had geslecht.

 

 

 

Wee Franken! hier dreigt u een wisse dood;

 

Hier verft gy de sabels der ruitren rood;

 

Hier zwellen hun aedren van 't duitsche bloed,

 

De slagting doet 't harte der dappren goed.

 

 

 

ô Ruiteren hopman! ô moedige held!

 

Wat springt gy niet met uwe mannen in 't veld?

 

Wat houdt ge u nog binnen de muren op?

 

Daer steigert het doodsgevaer ten top!

 

 

 

ô Straelzond! ô jammerlyk yslyk oord!

 

Daer werd hem het hart van een kogel doorboord.

 

Hy viel in de handen van 's vyands rot,

 

En werd van de boeven nog laeg bespot.

 

 

[p. 245]

 

Er ging toen een kreet op uit aller mond:

 

Laet ons hem begraven gelyk een' hond;

 

En dat hem het roofgevogelt verslind';

 

Een strooper als hy heeft het rad verdiend.

 

 

 

Zy sleurden hem weg zonder wee en ach?

 

Zonder pypenspel zonder trommelslag;

 

Geen kartauwendonder verzelde 't lyk

 

Des moedigen helds naer de laetste wyk.

 

 

 

Men sneed hem den kop van het ligchaem af,

 

En delfde den romp een ellendig graf;

 

Daer slaept hy, tot eens het trompetgeschal,

 

Ons allen ten oordeel verwekken zal.

 

 

 

Daer rust hy, de vrome de moedige held,

 

Geen gloriezuil werd op zyn graf gesteld;

 

Zyn naem echter leeft in des dichters lied,

 

En Duitschland vergeet zyne daden niet.

 

 

 

Want, zet er een ruiter zich in den zael,

 

En zwaeit er een kryger het bloote stael;

 

Dan roept men nog immer: ô moedige Schill,

 

Wiens moord ik den Franschen eens wreken wil.

 

 

 

Th. Van Ryswyck.

Antwerpen.