Het Taelverbond. Jaargang 1

[p. 154]

Een groote dichter word ik nimmer.

Een groote dichter word ik nimmer,
'k Gevoele dat maer al te wel;
Want zing ik, 't geldt myn dorpjen immer,
Of 't een of 't ander beuzelspel.

Ginds zie ik gras en biezen groenen
Langs 't vlietje slechts in 't dorp gekend,
Daer loop ik in myn kinderschoenen
En 't dorpje schynt my zonder end.

Ik hoef daer naer geen lied te zoeken,
Daer klinken lieders overal,
De vreugde lacht uit alle hoeken,
De vreugde woelt op berg en dal.

Er ligt geen plekjen op Gods aerde
Dat steeds zoo lief, zoo jeugdig is,
Dat my zoo veel genoegen baerde
En slechts zoo luttel droefenis.

[p. 155]

 

En daerom zal geen lied my lukken,

 

Wanneer ik niet die plaets bezing,

 

Waer ik als kind mogt bloemen plukken

 

In 't midden van myn vriendenkring.

 

 

 

De madeliefjes en violen,

 

De vischjes in den zilvervliet,

 

En 't blonde meisje uit den molen,

 

Die zyn nog vaek door my bespied.

 

 

 

Zoo zoet als 't meisje was geen suiker,

 

Als zy tot my haer stem verhief,

 

Als zy me dankte voor een ruiker,

 

En zeide: ‘Vriend ik heb u lief!’

 

 

 

Ik lach om 't lot en zyne grillen

 

Thans nog, als ik aen d'engel denk,

 

Ja, 'k voel dan nog myn harte trillen

 

Wat euvel ook myn lichaem krenk'.

 

 

 

'k Vergeet dan zelfs myn gryze hairen

 

En d'afstand van myn blyde jeugd,

 

Het bloed rolt frischer door myn aêren,

 

Als dit en dat my weder heugt.

 

 

 

Maer groote zanger word ik nimmer,

 

'k Gevoele dat maer al te wel;

 

Want zing ik, 't geldt myn dorpjen immer

 

Of 't een of 't ander beuzelspel.

 

 

 

J.M. Dautzenberg.