Het Taelverbond. Jaargang 1

[p. 87]

De traen.

(Fragment, naer Lord Byron).

Als vriendschap en liefde ons den boezem ontgloeit,

En waerheid in luister moet staen,

Dan nog kan er list zyn in mondplooi of lach,

Maer liefde's bewys is een traen.

Een glimlach is vaek slechts der schyndeugden floers,

Het masker van vrees of versmaên;

Maer heilig de zucht, wen, als spiegel der ziel,

Het oog overvloeit van een' traen.

De strael der liefdadigheid daelt, en onz' ziel

Wordt zachtjes van wreedheid ontdaen;

't Medoogen ontspruit als die deugd wordt gevoeld;

Heur hemeldauw blinkt in een' traen.

[p. 88]

 

De onzaelge, gedoemd op de onmeetbare zee

 

Te worstlen met wind en orkaen,

 

Vermengelt de golven (eerlang ligt zyn graf!)

 

Met wanhoop's vernielenden traen.

 

 

 

De krygsman braveert, ja, den dood voor een gril;

 

(Een roem- maer gevaervolle baen!)

 

Doch beurt den gesneuvelden vyand weêr op,

 

En baedt dezens wond met een' traen.

 

 

 

En keert hy dan weêr, gansch verrukt, tot zyn bruid,

 

Niet langer met wapens belaên,

 

Dan dempt heure omhelzing en ramp en verdriet.

 

Hy kust van haer wimpers een' traen.

 

 

 

ô Landelyk oord! oord van vriendschap en deugd!

 

Waer 't hart my door liefde mogt slaen,

 

Ik zag, toen ik, treurend, uw beemden verliet,

 

Uw torennaeld nauw door een' traen.

 

 

 

Nu hoort ook Lenora myn wenschen niet meer.

 

Hoe innerlyk bad ik haer aen!

 

't Geheugt my hoe zy, in de schaûw heurs priëels,

 

Deez' wenschen ontving met een traen.

 

 

 

Breng' 't leven heur heil in eens anderen arm!

 

Heur beeld zal myn hart nooit ontgaen.

 

'k Verloor met een zucht, wat ik eens hield voor 't myn.

 

Haer strengheid vergeeft deze traen.

 

 

 

F. Rens.

1843.