Het Taelverbond. Jaargang 1
(1845)– [tijdschrift] Taelverbond. Letterkundig Tydschrift, Het–
Auteursrechtvrij
[pagina 82]
| |
I.Waerom weent ge liefste knaepje?
't Weenen past uw jaren niet;
Zie! uw broêrken loopt en dartelt
En hij denkt aen geen verdriet.
En voorwaer, een traen is droever
Op het kinderlijk gelaet
Dan een vale winternevel
Bij een lentedageraed.
En - gij kunt de dreef doorrennen,
Gij kunt tuimlen in het gras,
Gij kunt scheepkens laten varen
Op den breeden vijverplas,
| |
[pagina 83]
| |
Gij hebt hobbelpeerd en kaetsbal,
Rinkelreep en trom en fluit;
Gij hebt honderd andre spelen,
Kies er maer het vrolijkst uit:
Maer, doe toch gelijk uw broêrken;
Speel en denk aen geen verdriet:
Want het weenen, liefste knaepje,
Past nog aen uw jaren niet!
De knaep.
Neen, ik wil ik wil niet spelen;
Weenen, wil ik maer alleen;
Want mijn broêrken heeft een vliegerd
Ach! en ik, ik heb er geen.
| |
II.Gij dan jongling, waerom weent ge?
U toch past het weenen niet.
Zie eens rond u al die makkers
Denkt er een slechts aen verdriet?
En voorwaer de jonglingsjaren
Zijn zoo heilrijk, zijn zoo schoon!
En gedenkt gij dat de roozen
Ras verbleeken op de koon?
Weet gij dat de bonte droomen
Die op wieken van satijn
Thans uw ziele wieglen, eenmael
IJdle droomen zullen zijn?
Jongling, ziet gij al die lonkjes,
Lonkjes waer zoo'n heil uit licht,
| |
[pagina 84]
| |
Hemelsblauwe, gitzwarte oogjes
Slechts op u alleen gerigt?
Drink dan, drink de vreugd van 't leven,
Jongling, eer zij henen vliet:
Jongling, weenen is een dwaesheid
Weenen past uw jaren niet!
De jongeling.
Weg die vreugden! weg die roozen!
Weg met lonk en liefdelach!
Want - daer is een maegd die nooijt eens
Liefdrijk op mij nederzag!
| |
III.Gij dan man, zeg, zult gij weenen?
Gij die weet dat al 't verdriet
Al de vreugd der jonglingsjaren,
Droomen zijn, en anders niet?
Zult ge weenen, nu de wereld
Voor uw voet heur schatten legt;
Nu de glorie aen uw voorhoofd
Heure schoonste stralen hecht;
Nu de fierste mededinger
Knielend voor u nederbukt;
Nu de hoogmoed aen uw harte
Zelfs geen tranen meer ontrukt?
Man, zeg, zult ge nu nog weenen,
Nu ge met verachting ziet,
Op dien hoop van nietigheden
Die ge eens aenzaegt als verdriet?
| |
[pagina 85]
| |
De man.
Schatten! glorie! - Ja, waerachtig,
Oogverblindend was uw glans,
Ja - zoo lang ik u vervolgde!
Maer, helaes! - ik heb u thans,
'k Heb u thans! - en in mijn harte
Laet ge meerder leêgheid na
Dan een leugendroom der jongheid.
Ja - ik zal nog weenen - ja!
| |
IV.Gij toch, grijzaerd zult niet weenen,
Gij, die vreugden en verdriet
In het graf gaet slapen leggen;
Neen - u past het weenen niet!
Neen - Want onder zilvren lokken
Woont de kalme wijsheid vast;
En gij kent nu 't zoet en 't bitter
Van dien kelk waer elk aen brast.
Eens nog zult ge met een glimlach
Neêrzien op die woeste zee,
Waer en knaep en man en jongling
Dobbert tusschen vreugd en wee,
En dan - zult ge nederzinken
Zacht en statig als de maen
Achter 't rustloos golvenklotsen
Van des levens oceaen:
Maer - Gij zult niet weenen, grijze,
Gij, die vreugden en verdriet
In het graf gaet slapen leggen:
Neen u past het weenen niet!
| |
[pagina 86]
| |
De grijzaerd.
ô! Wat blonken er al bloemen
Wat al vreugden om mij heen!
En die bloemen en die vreugden,
Zijn voor mij niet meer! - ô neen,
Mij - blijft niets meer van het leven
Dan de smarten nog alleen:
'k Heb geen troost meer dan in weenen!
Ween dan, ô, myn harte ween!
Altijd weenen, altijd weenen!
Van de wieg tot aen het graf!
Ja - en vreugd zoo wel als smarte
Perst den boezem tranen af!
Menschlijk hart wat zijt ge klein toch,
Dat een niet u wonden slaet!
Menschlijk hart, wat zijt ge groot toch
Dat geen wereld u verzaedt!
Jan Van Beers.
1814. |
|