Onze Taal. Jaargang 83

[p. 49]

‘Er is nog zoveel niet gezegd’
Redactie Onze Taal

Een vast onderdeel van elk Onze Taal-congres is de uitreiking van de Groenman-taalprijs. Dit keer werd Paul van Vliet bekroond.

Groenman-taalprijswinnaar Paul van Vliet: ‘Je schrijft in je eigen taal uit overvloed.’
Foto: Iris Vetter

Tijdens het Onze Taal-congres ontving cabaretier Paul van Vliet de Groenman-taalprijs. De prijs, toegekend door de stichting LOUT (Let Op Uw Taal), wordt eens in de twee jaar uitgereikt aan een bekende Nederlander of Vlaming die opvalt door een bijzonder goed en creatief gebruik van het Nederlands. Eerdere winnaars zijn onder anderen Herman Finkers, Adriaan van Dis, Martine Tanghe, Frits Spits en Kees van Kooten.

Juryvoorzitter Hans Heestermans prees Van Vliet omdat ‘hij alle lagen van onze taal aanboort’: ‘De standaardtaal reserveert hij voor zijn liedjes en verhalen, de substandaardtaal (onder meer de volkstaal) voor zijn komische types, zoals majoor Kees, baron Taets van Avezaethe, Haagse Benny en Bram van de commune.’ De jury was onder de indruk van Van Vliets ‘uitgebalanceerde combinatie van humor, weemoed en lichte spot. En dat al meer dan vijftig jaar.’

Het andere woord

In zijn dankwoord ging Van Vliet in op ‘de avonturen die je beleeft als je als Nederlandse cabaretier een Engelse show gaat doen. Dat geeft een heel nieuwe visie op je eigen taal.’

Van Vliet: ‘Je schrijft in je eigen taal uit overvloed. Voor een glas jenever kennen u en ik moeiteloos synoniemen, zoals borreltje en neut; zetje er een glas bier naast, dan heb je een kopstoot, of een stelletje - of, zoals wij in Den Haag zeggen: een deux-pièces. Maar je mag al blij zijn als je vanuit je eigen taal één Engels woord kent. Het gekke andere woord weet je in die andere taal eigenlijk niet. Dus ben je aangewezen op mensen die jouw teksten herschrijven, bewerken en vertalen, maar dan liefst op een manier dat ook het Engels van jou had kunnen zijn.’

‘We begonnen met het in het Engels vertalen van mijn komische types. Maar die zijn allemaal mislukt. Te Hollands gedacht, te Hollands van taal, te Hollands van problematiek. Door schade en schande wijs geworden begreep ik ten slotte waar ik het van moest hebben in die Engelse show: de liedjes van algemeen menselijke inhoud, zoals “Meisjes van dertien” en “Boven op de boulevard”. Die waren voor een Noord-Atlantisch publiek begrijpelijk. Ook de volgende liedtekst, uit het slot van mijn Engelse show, heeft de toets van de internationale kritiek doorstaan.’

Er is nog zoveel niet gezegd
Er is nog zoveel doodgezwegen
Door jullie en door mij
Er is nog zoveel blijven hangen
Stille drift, verdrukt verlangen
Bij jullie en bij mij
Zoveel grond nog niet ontgonnen
Zoveel plannen niet begonnen
Vragen die geen antwoord kregen
Van jullie noch van mij
Er is nog zoveel niet gezegd
Er is nog zoveel doodgezwegen
Wel gedacht maar niet verteld
Afgewacht en uitgesteld
Doorgeschoven... afgeschoven
Door jullie en door mij.

So many things have not been said
So many words have not been spoken
Between us, you and I
The memory hidden deep inside
Of silent passion we denied our-selves
Both you and I
All the stones we left unturned
All the bridges that we burnt
Questions with no answers learnt
Between us, you and I
So many things have not been said
So many words have not been spoken
Thought about but never said
Cancelled or postponed instead
Waved aside and left for dead
Between us, you and I.