Ingepakt
Doosjevol
Arjen van Veelen
De teksten op verpakkingsmaterialen moeten de consument informeren, maar bovenal moeten ze ons verleiden. Hoe gaat dat in zijn werk?
De charme van fruit is dat het vaak naakt in de winkel ligt. Appels, peren en perziken krijgen meestal geen verpakking. Of beter gezegd: de natuur heeft het fruit al verpakt, met een mooi schilletje. Dat geeft vers fruit een vanzelfsprekende verrukkelijkheid. Die verpakking is ook nog eens gebruiksvriendelijk. Bij de appel is de schil bijvoorbeeld eetbaar. En bij de banaan kun je het omhulsel openen met een vernuftig knak-en-treksysteem. De enige makke is dat je als verkoper op de meeste schillen niet kunt schrijven.
Gelukkig zijn daar oplossingen voor. Je kunt bijvoorbeeld een stickertje op een mandarijn of appel plakken, om de vrucht extra aanzien te geven (net zoals boekverkopers reclamestickers op kaften plakken). Albert Heijn is er goed in. Die winkel doet op elke afzonderlijke appel of peer een etiketje met de soortnaam en daaronder de smaakbeleving. ‘Golden Delicious’, lees je dan bijvoorbeeld, ‘zoet & zacht’.
Ook het merk Pink Lady® heeft het begrepen. Die pastelroze appels krijgen elk een plakkertje met daarop een roze hartje en in zwierig schoonschrift de merknaam. Rond deze appel is ook een hele cultus gebouwd. Op de website lees je: ‘Bijten in een Pink Lady® is een buitengewone sensatie! (...) een metgezel voor elk moment. Levendige of rustgevende ogenblikken vol verlangen of plezier, delicatesse en subtiliteit; deze appel met aroma's van .’
Enfin. De slogan van dit merk klopt in elk geval: ‘Pink Lady®. Zoveel meer dan een appel.’
Tot zover vers fruit. Nu naar de diepvries. Bevroren fruit is lastiger te verkopen. Diepvriesfruit is misschien goedkoop en handig om op voorraad te hebben (bijvoorbeeld om ‘smoothies’ van te maken). Maar het ziet er niet lekker uit, het is iets minder gezond dan vers fruit en smaakt wateriger. Bovendien moet je het een uur laten ontdooien voor je erin kunt bijten. Diepvriesfruit is niet vanzelfsprekend verrukkelijk.
Albert Heijn heeft diepvriesfruit daarom opnieuw uitgevonden. Sinds vorig jaar liggen daar in het vriesvak kleine, schattige, kleurrijke kartonnetjes. In de doosjes rammelen diepgevroren vruchtjes. Die serie fruitdoosjes kreeg een nieuwe productnaam, met een eigenzinnige typografie: AH Doosjevol. Je hebt bijvoorbeeld: Doosjevol Aardbeien, Doosjevol Frambozen en Doosjevol Bosbessen.
Een doosje boordevol fruit. Dat klinkt ontzettend gezond. Maar is het niet raar om op een doosje te vermelden dat het een doosje is? Dat zien we zelf toch ook wel? Straks staat er op een pak melk opeens ‘Pak Melk’. Krijgen we straks ook Flesjevol Bier, Potjevol Jam, Tubevol Tandpasta? En waarom zou je in vredesnaam vermelden dat het doosje ‘vol’ zit? Zijn er ook lege doosjes? En dan die verdwenen spatie: er staat niet ‘Doosje vol’ of ‘een vol doosje met’, nee, er staat ‘Doosjevol’. We kennen bomvol, propvol, tjokvol, stampvol, halfvol, boordevol. Maar doosjevol is geen Nederlands. Doosjevol is gek.
Gek en dus aandachtstrekkend en dus effectief. Wil je nog een dessert? Nee, dank je, ik zit echt doosjevol.
P.S. Mijn aardbeiendoosje was voor tweederde gevuld. Met twintig stuks. Eerlijk is eerlijk: doosjevol is handjevol.
Foto: Onze Taal
Auteursrechtelijk beschermd