Spaan
Het w-woord
Henk Spaan
De televisie is een gootsteenputje van modieuze of anderszins onverstaanbare accenten, van een vuilezakdoekentaal waarvoor ik mijn neus ophaal, van gestotter en gestamel, van zinnen zo genivelleerd dat ze uit ten hoogste vijf woorden bestaan, van monologen waarvan de kwaliteit wordt bepaald door de snelheid waarmee ze worden uitgesproken (na tien seconden tekst zonder beeldwissel ‘zappen ze weg’) en van een grammaticaal simplisme voor driejarigen. Dit alles verdraag ik met gemak, maar wat me dagelijks tot razernij brengt, is een anachrone stoplap die sinds Louis Couperus in het dagelijks leven niet meer wordt gebruikt, tenzij bij de meest formele gebeurtenissen als de ontvangst van een vreemd staatshoofd, Sinterklaas, of de nieuwjaarsreceptie in het paleis op de Dam.
Welkom bij Lingo.
Welkom bij Blik op de weg.
Welkom bij De grote verbouwing.
Welkom bij Shownieuws.
Welkom bij Hoe? Zo!
Welkom bij Opgelicht.
Welkom bij Verbouw mijn familie.
Welkom bij Ton.
Welkom bij Beter in bed!
Welkom bij De tweelingtest.
Welkom bij Hoe schoon is jouw huis?
Welkom bij Wat je eet ben je zelf.
Welkom bij Schoondochter gezocht.
Dat woordje welkom, uitgesproken door mensen met een piercing in hun navel!
Ik wens niet welkom te zijn bij wanstaltigen aan wie ik toevallig voorbij zap.
Ik wil een televisie hebben die automatisch een uur op zwart gaat bij het herkennen van het w-woord. Dan loop ik naar de kast en haal er een meer dan tweehonderd jaar oud boek uit. Uit de mond van Hieronymus van Alphen was een welkomstwoord op zijn plaats. Op zijn beurt legde hij het in de mond van Claartje, die haar kleine zusje verwelkomde.
Welkom lieve kleine zus!
Welkom in dit leven!
Baker mag ik niet een kus
Aan mijn zusje geven?
Auteursrechtelijk beschermd