Onze Taal. Jaargang 73

Gedicht voor Onze Taal

Maandelijks ruimen we een plaats in voor gedichten: speciaal voor Onze Taal geschreven poëzie over taal en over alles wat daarmee samenhangt.
Ditmaal een gedicht van Tjitske Jansen (1971). Van haar debuutbundel Het moest waar eens gaan sneeuwen uit 2003 verscheen onlangs de vierde druk.

Vaak keek ik naar tegels,
zwarte vormen in het wit
die iets anders konden worden
had iemand me verteld.
Zoals wolken dat kunnen.

Maar hoe ik ook keek, de tegels
bleven tegels, wanneer ik met
mijn ogen kneep, veranderde hooguit
het zwart en wit in grijs dat paste
bij het leven dat ik had in die tijd

in dat huis, bij een lieve vrouw
en een lieve man, die het beste
voor mij wilden; pleeggezin
is het woord dat is gebruikt
voor waar ik was.

Ik vind het geen mooi woord.
Een gezin is een gezin of niet.
Je zit er in. Of niet. Je zou
het woord berg pas moeten leren
nadat je een berg beklommen hebt,

het woord olifant niet mogen kennen
voordat je een olifant hebt aangeraakt
en in zijn ogen hebt gekeken.
Verliefd is een woord
voor het gevolg van iets.

We zijn verliefd ja.
We zijn dronken van geluk.
Maar dat geeft niet.

Ik schreef over de zee waar ik naast lag.
Jij over de zee waar je je halve leven op zat.
Dit is misschien geen goed gedicht
maar als jij een zee was,
was je de zee waar ik in durf.

Tjitske Jansen