Onze Taal. Jaargang 72

Spaan
Sms

Henk Spaan

Op de laatste zomerse zaterdagavond van het jaar zat ik op een caféterras in de Pijp. Dat is een modieuze uitgaanswijk in Amsterdam Oud Zuid, ook wel het Amsterdamse Quartier Latin genoemd, hoewel dat deel van Parijs tegenwoordig verre van hip is. De Pijp dus wel. Het bleek bijvoorbeeld uit de manier waarop de enige andere man aan onze tafel, een 34-jarige creatief directeur van een reclamebureau, zijn broek droeg: zo laag over de heupen dat je het merk van de onderbroek kon zien, de bedoeling van deze dracht. De andere aanzittenden waren meisjes van tussen de 25 en 30 jaar. De krant noemt hen, bij calamiteiten, vrouwen. ‘Gisteren is een 28-jarige vrouw bij het oversteken onder een tram gekomen.’ Neem van mij aan dat het een meisje was. Dat sigarenwinkels worden beroofd door ‘een 20-jarige man’ kan ik ook moeilijk accepteren.

Het gesprek aan tafel speelde zich nu eens in twee groepen af, dan weer werd het algemeen. Tegelijkertijd zat iedereen te sms'en.

Het sms'je is een vorm van communiceren die ik heb leren waarderen. Tegenwoordig sms ik zelf ook een aantal keren per dag. Vooral tijdens voetbalwedstrijden is het een piepen van belang. ‘Van Bommel = 1 kruk’; ‘Davids w=selen’; ‘Advocaat moet dood’. Die emoties sms't men even snel van zich af.

Op deze schaal had ik het nog nooit gezien. Al doorpratend keken de meisjes even op het schermpje van hun telefoon, tikten een boodschap terug en verloren geen seconde de draad van het gesprek. Sommige telefonische boodschappen werden gedeeld: ‘Pien komt zo ook nog, zegt ze.’ De meeste mededelingen bleven privé. Af en toe huilde er een meisje zonder dat duidelijk werd waarom.

Later op de avond, toen het uur naar weemoed zwichtte, niet het minst door de hoeveelheid drank die erdoorheen ging, werd me duidelijk dat sommige leden van het gezelschap ook onderling aan het sms'en waren geslagen.

‘Yes! Pim vindt me lief’, zei het meisje naast me. Pim, die op de andere hoek van de tafel zat, was de jongen met de afgezakte broek. Ze liet mij zijn laatste sms'je zien. ‘Ik jou ook’, stond er.

‘Ik had hem ge-sms't dat ik hem lief vond’, zei ze. Ze hadden elkaar geen moment aangekeken. Ook in dat opzicht vergemakkelijkt sms'en het leven aanzienlijk.