‘Kijk jou toch’
Als we praten tegen planten, dan doen we dat - onbewust weliswaar - in de eerste plaats voor onszelf. We worden er rustiger van en onze bloeddruk wordt lager. Dat is tenminste gebleken uit onderzoek bij mensen die tegen hun huisdieren praten, en er is geen aanwijzing dat het bij planten anders zou zijn. Onze flora en fauna halen ons even uit de stress van alledag. Stotteraars stotteren vaak niet als ze tegen hun huisdier praten.
Voor de goede orde: het gaat nu even niet over de commando's (‘zit!’, ‘af!’, ‘lig!’) die we huisdieren geven. In tegenstelling tot bij planten (‘groei!’) is het effect daarvan wél aangetoond - niet verrassend, want dieren hebben wél oren en hersenen. Mensen oefenen echter ook een sollicitatiegesprek op de hond, ze bestoken de cavia met existentiële vragen en durven aan de kat wél verkering te vragen. In alle gevallen is het dier er om louter door zijn aaibare aanwezigheid troost te bieden - of welk ander door de eigenaar gewenst soelaas dan ook.
Er is geen deugdelijk onderzoek gedaan naar wát we nu precies vertellen tegen ons huiselijk groen. Een internetforum van Amerikaanse plantenliefhebbers geeft echter een aardige indruk. Een vrouw:
Ik zeg ‘Kijk jou nou toch’ tegen [planten] als ze op het punt staan te gaan bloeien. Ik geef ze vaak complimentjes. En ik vraag wat er aan de hand is als ze er niet goed uitzien. Als ze ziek zijn, praat ik vol medeleven met ze. Misschien zijn ze gewoon bezig om me te plezieren, dus vertel ik ze hoe geweldig ze zijn.
Een ander:
Uiteraard praat je tegen je planten zoals je tegen baby's en vrienden praat. (...) Mijn planten hebben namen, ze weten dat ik om ze geef, en als ik iets moet doen waarvan ik denk dat ze het eng vinden, dan praat ik ze erdoorheen. (...) Als een plant ziek is, wat zelden gebeurt, dan verontschuldig ik me ervoor dat ik tekort ben geschoten.
Wie tijdens het planten wateren wat staat te murmelen, verwacht natuurlijk geen antwoord terug. Een echte wederkerigheid in de communicatie met planten en dieren wordt wél in de mystieke hoek ervaren. ‘Dierentaal’ bestaat daar gewoon, en volgens menigeen kunnen mensen die aanleren. Op internet adverteert bijvoorbeeld Ivonne Jonker, een ‘dierencommunicator’, die zegt op telepathische wijze in verbinding te staan met het dierenrijk: ‘Een taal die de meesten van ons wel kennen: soms “weet” je al wat die ander wil zeggen, nog voordat er een woord gesproken is; soms “weet” je ook wat die ander voelt.’ Volgens Jonker sturen dieren ‘heel simpel’ plaatjes met wat ze bedoelen naar de mens of het dier met wie ze willen ‘spreken’. Het zijn ‘“plaatjes” van de diepste gevoelens en gedachten van een dier’.
Op een soortgelijke wijze verloopt de door prinses Irene zo enthousiast gepropageerde communicatie met bomen, aldus het Rotterdamse Sunwish Gezondheidscentrum:
De energie van boom, plant of natuurwezen kan men voelen; zodra het contact tot stand is gebracht word je in hun aura verwelkomd. Op dat
Auteursrechtelijk beschermd
