Onze Taal. Jaargang 72

[p. 94]

... moet ook b zeggen
Lezers schrijven spreekwoordengedichten

Redactie Onze Taal

In oktober vorig jaar riepen we u op een spreekwoordengedicht te schrijven. We deden dat naar aanleiding van Wie a zegt, de nieuwste dichtbundel van Toon Tellegen, met daarin gedichten die op geheel eigen wijze aan de haal gaan met bekende Nederlandse spreekwoorden.

Niet minder dan 145 lezers namen de handschoen op; vijftig van hen hebben na loting inmiddels een exemplaar ontvangen van Wie a zegt. Maar daar wilden we het niet bij laten. Uit de 175 ingestuurde gedichten kozen we er zes die het volgens ons verdienen in het zonnetje te worden gezet. De inzenders ontvangen elk een boekenbon van €20,-.

Gedane zaken

Hij kreeg nooit meer en
nergens een voet aan de grond
of over de vloer.

Zijn oude schoenen
had hij weggegooid eer hij
de kooplui kende.

Vóór de avond nog
had hij de dag geprezen,
duur zijn huid verkocht

en toen een bok,
maar niet de beer geschoten.

Chris van den Bemt - Roosendaal

Beter één vogel in de hand

Beter uitkijken zei de man
Als een dwaas opspringend
Maar de vogel was al weg
En je zag in de lucht
Alleen een rest van de beweging
Hij bedekte zijn ogen, zijn hand
Klauwde in zijn haar, maar dan
Zijn er zwaluwen, zwanen, tien zwarte
En kleurige pauwen in de tuin
Windstil is de zwoele avond
De lucht kleurt de wereld roze.

K. Jongeling - Nijmegen

Twee geloven op een kussen

Twee geloven op een kussen
Daar slaapt vast de duivel tussen
Wilt ge Satan dus vermijden
Wordt dan beiden tijdig heiden

Theo van de Leur - Uden

De appel valt...

Zoon, sprak hij,
later zul jij dichter zijn
net als ik.
Dichters dromen,
raken zielen met hun woorden.
Zoon, kijk
hoe de vruchten rijpen aan de bomen.
De appel valt;
je kunt het niet voorkomen.

Vader, sprak hij,
later zal ik elders wonen.
Boswachter word ik
niet ver van
maar dichter bij de bomen.

Greet Torfs - Aalten

Je weet nooit...

Een haas kwam uit zijn leger
Keek spiedend in het rond
De koe stond in de verte
Een glimlach om de mond

De haas sprak zelfverzekerd:
‘Daar staat dat slome vee
Komaan, dan ga ik even
Bij oma op de thee’

Toch was hij weinig later
Door 't sluwe rund gestrikt
Zijn laatste woorden waren:
‘Hoe heb je dat geflikt?’

Nee vrienden, meer verklap ik niet
Omdat het spreekwoord dat verbiedt

Sjaak Adriaanse - Roosendaal

Als de vos de passie preekt...

het leek of 'k in een fabel was verzeild
een vos had op een tafel plaatsgenomen
- hij had er eerst de glazen afgekeild -
en wist al spoedig aan het woord te komen

boven rumoer en dronkemansgelal
weerklonk zijn stem, een stem vol mededogen
die sprak over het leed dat overal
en door de eeuwen heen ons aller ogen

gevuld heeft met een permanente vloed
van tranen die die ogen deden glanzen
toen werd het stil; maar iemand vatte moed
en riep: ‘'t is fraai, maar pas wel op je ganzen’

Pieter Breman - Dordrecht