Kommer en kwel
De laatste tijd val ik geregeld over de uitdrukking kommer en kwel en dat zal ook wel de bedoeling zijn van de meestal sociaal bewogen journalisten die ze gebruiken. Een gevallen mens identificeert zich makkelijker met de noden waarvan hier zo nadrukkelijk blijk wordt gegeven. Vroeger waren het kommer en zorgen, maar de nood is nu gestegen. In het begin kon ik daar nog in komen, want voor een inboorling van het rivierengebied is kwel inderdaad een bron van stijgende zorg. Sinds echter ook schrijvers in Drente en op de Brabantse zandgronden overal kommer en kwel signaleren, is bij mij de verdenking aan het rijzen dat we hier te doen hebben met een vertaling van Kummer und Qual, die er wat de visuele alliteratie betreft zeker een stuk op vooruitgegaan is. Maar wat mij blijft kwellen en kwetsen is die kwel. Nu schijnt
Auteursrechtelijk beschermd