Ommoord
Gun ze de tijd terug te schrijven was een ‘kerstwens’ van de posterij. Een geschreven kreet die te denken gaf. Niet alleen over de onrustbarende verdwijning van aldoor meer hoofdletters en leestekens, zaken die tot nog toe het lezen zoveel makkelijker hebben gemaakt. Ook over dat meewerkende voorwerp ze, dat sommigen niet durven te schrijven en dat toch dikwijls verre te verkiezen is boven het nadrukkelijk hun en altijd boven het hypercorrecte hen.
Maar nog over meer.
Om begrepen te worden, moet een zinsconstructie bij de hoorder of lezer, figuurlijk gesproken, terecht komen in een mal of gleuf, die door talloze eerder gehoorde of gelezen zinnen gevormd is. Indien nu het kerstzinnetje gun ze de tijd terug te schrijven naar de breingleuf glijdt die gevormd is door gun ze hun kinderen terug te zien en misschien mee door vraag ze hun instrumenten mee te brengen, dan merkt de lezer pas na enig gezoek dat hij het verkeerd begrepen heeft.
De stroefheid zou vermeden zijn, als men achter de tijd de komma niet weggelaten had. Gun ze tijd tot terugschrijven had ook gekund. Maar het zijn wat onnatuurlijke zinnetjes, die (of moet men hier schrijven: wat?) je dan krijgt. In gewoon, onaanstellerig Nederlands had er moeten staan: Gun ze de tijd om te antwoorden (of: om terug te schrijven).
C.A.Z.
Auteursrechtelijk beschermd