De dikke L
Er zal weinig verschil van mening bestaan over het feit dat de manier waarop de Nederlandse taal gehanteerd wordt met grote regelmaat afzakt. De wijze van formuleren is tegenwoordig derde-rangs, de wijze van schrijven evenzeer en de wijze van spreken laat zo mogelijk nog meer te wensen.
Terwijl in vroeger jaren het spreken van beschaafd Nederlands positief werd gewaardeerd is thans veelal het omgekeerde het geval. Men stelt kennelijk beschaafd Nederlands op één lijn met geaffecteerd Nederlands. Dit laatste is dan ondemocratisch.
Ik geef toe dat het voor velen bijzonder moeilijk is en met name voor degenen, die min of meer geregeld aandacht schenken aan radio- en televisieuitzendingen (inclusief de reclame) zich nog te realiseren wat het spreken van behoorlijk Nederlands inhoudt. Onder de nieuwslezers zijn er nog die hiertoe in staat zijn, maar ook bij dezen frappeert mij datgene waarop ik de aandacht zou willen vestigen en wat symptomatisch is voor het afzakken van onze spreektaal, nl. de dikke angelsaksische L inplaats van onze normale L. Let U maar eens op hoe nagenoeg iedereen - bijvoorbeeld ook deze overigens behoorlijk Nederlands sprekende nieuwslezers - het heeft over het milljeu.
Ik constateer dat de beschaafde L over de gehele linie - dus ook daar waar men het niet zou verwachten - verdrongen dreigt te worden door de ‘progressieve’ L.
Mr. W.E.A. De Graaff, Borkel en Schaft
Auteursrechtelijk beschermd