Hen - hun
Het is een feit dat men in Nederland het verschil tussen hen en hun niet meer aanvoelt. In het Vlaamse land kent men dit wel en in het geschreven woord zal men daar zeer zelden een fout tegen maken; maar ook in Vlaanderen is in de omgangstaal ‘hen’ morsdood!
O.T. oktober 1969 vraagt bij het zinnetje: ‘... ze doet HEN hun wanten aan’: ‘Zou de Brabander het laatste stuk werkelijk zó zeggen?’
Ik ben niet voldoende op de hoogte van de omgangstaal van de Noordbrabander, maar hier in Antwerpen zou men zeggen:
‘... ze doet ZE hun wanten aan’.
en ik denk dat dat ook Brabants is.
Daartegenover staat, dat dat ‘ze’ met voorzetselverbinding hier ondenkbaar is: met ze, voor ze, enz. bestaan hier niet, dat wordt altijd: met HUN, voor HUN, enz... Er is veel voor te zeggen ‘hen’ uit onze taal te bannen, maar als er naar een eenvormigheid tussen Noord en Zuid gestreefd wordt, dan komen er moeilijkheden met het ontbreken van ‘hen’, omdat wij dan - bij gebrek aan ‘hen’ - altijd ‘hun’ zullen gebruiken: ‘Ik heb dat voor HUN gedaan’; ‘zonder HUN zullen we dat niet kunnen bolwerken’ en ik meen dergelijke wending ook in Nederland te hebben gehoord.
Het zou dus veel logischer zijn ‘hen’ als lijdend voorwerp door ‘hun’ te vervangen, omdat dit laatste ook in het gesproken woord voorkomt zowel in Vlaanderen als in Nederland! (‘ze’ - met voorzetsel - zou facultatief kunnen blijven voor Nederland.)
R. Emmermann, Hoboken
Auteursrechtelijk beschermd