Onze Taal. Jaargang 39

Docerende ‘fresh-up’ lotiondop

Tot nog toe heb ik altijd in de mening verkeerd dat doceren een bezigheid was die uitsluitend door levende wezens c.q. leraren kon worden verricht. Van Dale vermeldt tenminste ook als definitie van doceren: les geven in een wetenschap.

Echter, sinds de invoering van commerciële televisie, schijnt dit veranderd te zijn. De bevoorrechte TV-kijkers die tijd kunnen opbrengen om naar de STER-reclame te ‘kijkluisteren’ kunnen nu regelmatig tijdens televisiereclame-uitzendingen vernemen dat de dop van het flesje ‘Fresh-up’ lotion doceert. Wat er gedoceerd wordt, wordt er niet bij verteld.

Misschien heeft men nog wel een ‘dure’ spreker aangezocht voor het uitspreken van de reclametekst. Jammer van het geld, want waarschijnlijk had men voor evenveel of minder een spreker kunnen vragen die zijn

[p. 46]

taal beter spreekt, s en z niet verwisselt, en weet dat er een hemelsbreed verschil is tussen doseren en doceren.

Algemene vraag: waarom doet men soms zoveel moeite om de zachte g te bestrijden (om deze te vervangen door de uit de 80-jarige oorlog overgebleven harde Spaanse g), terwijl men geen acht slaat op de spraakgebrekken van de helaas nog talrijke radio- en televisiesprekers die regelmatig s en z en f en v verwisselen? Hij die de Nederlandse taal op school goed wil doceren, moet s, z, f en v op de juiste wijze doseren.

C.J.M. van der Weijden