Persoonlijk
Hoe zou het toch komen dat wij Nederlanders zo verzot zijn op het woord ‘persoonlijk’?.
Als iemand op straat door een T.V. ploeg naar zijn mening wordt gevraagd, zal hij niet nalaten te vermelden dat hij ‘persoonlijk’ van mening is dat...
Deze toegeving is m.i. alleen te pas als de spreker uit hoofde van zijn functie er een persoonlijke mening op na kan houden die afwijkt van het standpunt van het lichaam dat hij vertegenwoordigt. Dit nu zal slechts voor enkele procenten van onze bevolking het geval zijn.
Enige maanden geleden gaf de T.V. een vraaggesprek weer met een dominee uit Noord-Ierland, uiteraard in het Engels. Terwijl de dominee zei: ‘I think that...’ werd dit vertaald met: ‘Persoonlijk denk ik dat...’.
Een ander voorbeeld: In de N.R.C. van 29 mei j.l. las ik: ‘Een door Louis Lumière persoonlijk gesigneerd portret dat...’.
Is het denkbaar dat men iets niet persoonlijk of onpersoonlijk signeert? Nu weet ik wel dat het schrijven in de kranten haastig en dus niet zeer verzorgd gebeurt, maar het insluipen van het overbodige ‘persoonlijk’ acht ik symptomatisch.
Is een der oorzaken wellicht dat wij schromen om een zin met ik te beginnen en dus liever ‘persoonlijk’ als beginwoord kiezen? Ik heb wel eens gehoord dat vroeger op school geleerd werd dat het onwelvoeglijk was om een brief met ‘ik’ te beginnen.
Auteursrechtelijk beschermd