Onze Taal. Jaargang 33

Verkeerd verbonden

... zegt een onbekende stem wat beduusd in mijn oor en de prille telefonische ontmoeting wordt verbroken. Wrevelig zoek ik een reden om kwaad te zijn op degene die me uit mijn bed belde; ik zoek een gegrond verwijt. Opeens weet ik het: hij was een lafaard. Want zijn verontschuldiging was een smoesje, een potsierlijk leugentje. ‘Verkeerd verbonden’ stamt nog uit de tijd dat op een telefooncentrale de verbindingen tot stand gebracht werden door telefonisten die kabels in genummerde gaten prikten. De telefoonjuffrouw kon zich wel eens vergissen en de aanvrager van het gesprek met het verkeerde nummer verbinden. Wat was eenvoudiger dan te zeggen dat de juffrouw een fout had gemaakt, wanneer men een verkeerd nummer had aangevraagd? Nog geven wij die juffrouw op de centrale de schuld, als wij een verkeerd nummer draaien. Die juffrouw is er wel niet meer, de centrale doet automatisch wat wij haar instrueren, maar het smoesje is hetzelfde gebleven.

[p. 8]

De ‘telefoontaal’ heeft meer antiek bewaard. We noemen nog steeds haak wat allang geen haak meer is; we spreken van ophangen als we de hoorn neerleggen. Die hoorn had vroeger bij de houten kastjes met de haak en de slinger inderdaad iets van een blaasinstrument, maar die gelijkenis is volkomen verdwenen.

J.B.