Onze Taal. Jaargang 30

Slordige uitspraak

Ik heb er mij al meermalen over verbaasd, dat de huidige middelbare schooljeugd zo slordig en nonchalant met onze taal omgaat, om niet te spreken van: onze taal op zo'n ergerlijke wijze verknoeit. Zelf een zoon bezittende, die zojuist eindexamen HBS heeft gedaan, heb ik er hem al diverse keren op geattendeerd, doch dan kreeg ik te horen: dat is de normale omgangstaal op school, zodat ik tenslotte de strijd maar heb opgegeven. Als voorbeeld moge volgen: hij heb-aarappels-kikuit-pakkissan-biëlegie-waggiëffe, enz.

Ik herinner me mijn eigen schooltijd, toen ik de gewoonte had om ook wat slordig te spreken. De leraar in de Nederlandse taal heeft me daar eens op gewezen en ik heb er me wel voor gewacht om het nog eens te doen. Ik ben er hem al die jaren nog dankbaar voor. En nu vraag ik me dus af: is het inderdaad zo, als mijn zoon beweert en als dat dan zo is, doen de leraren daar

[p. 54]

dan niets aan? Wanneer u van mening bent, dat eventuele resten van een dialect in het ABN bij ieder, die zichzelf respecteert, zo vroeg mogelijk moeten verdwijnen, bent u het dan ook niet met me eens, dat deze jonge mensen, aanstaande intellectuelen, er door hun leraren op gewezen behoort te worden, dat hun slordige uitspraak volkomen fout is?

N.M.B. (Den Haag)

(Red.) Het is niet onze bedoeling geweest om het dialect te veroordelen; als uitdrukking van het eigene van een streek, is het de moeite waard om het in ere te houden en zelfs te cultiveren. Voor algemeen Nederlands verkeer is het algemeen beschaafd nodig. Wij hebben betoogd dat ‘dialect’ een maatschappelijke hindernis kan zijn en dat de leraren Nederlands hun leerlingen het ABN moeten bijbrengen. Westelijk, stedelijk ‘dialect’ staat in de beoordeling van het publiek het laagst op de ladder. Het is zaak daarvan alle sporen bij leerlingen uit te roeien, in hun eigen belang. Ondertussen is dit ‘uitroeien’ gemakkelijker gezegd dan gedaan.