Etappe
Wat voor taal is dat, vraagt ons iemand. Hij geeft zelf het antwoord: een vernederlandst, verduitst Frans. Tot zover gaan we mee. Het komt van ‘étape’ en is via het Duitse ‘Etappe’ bij ons terecht gekomen. Als meervoud komt naast de Romaanse s (etappes) ook een Germaanse n (etappen, bijv. in ‘etappendienst’) voor. Maar, zo vragen wij ons verbaasd af, wat is hier nu tegen? Moeten wij het daarom een ‘monstrum’ noemen? Geschiedenissen van woorden, die langs allerlei talen en spellingen tot ons zijn gekomen, zijn in elke taal zeer veel te vinden. Wil men na zoveel eeuwen van ‘etappe’ weer ‘étape’ maken, goed, maar dan belet ons niemand nog enige andere duizenden woorden tot hun oorspronkelijke staat terug te voeren. Het zou een monsterachtig werk worden en er is nog zoveel te doen in ons tegenwoordige taalgebruik, dat we ‘etappe’ maar rustig zo moeten laten in zijn Nederlands-duits-franse vorm. De regeerders mochten willen, dat in zo weinige etappes een Verenigd Europa tot stand kwam.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd