Onze Taal. Jaargang 10

Ik zwijg, en stem... niet toe.

In het Juninummer (1941) van Onze Taal komt de redactie en een lid (of meer leden?) van de Raad van deskundigen tegen mij in 't geweer. Lezers die mochten verwachten dat ik mij in 't verweer zou begeven, moet ik teleurstellen. Ik geloof dat het merendeel der lezers van Onze Taal niet gediend is mèt - en evenmin gediend is vàn uitvoerige polemiek. En - wat in dezen de deur dichtdoet - verschillende malen blijkt in deze critiek aan mijn adres, hoezeer mijn taalbeschouwingen en -opvattingen afwijken van die mijner tegenstanders, en hoezeer hun mening, op welke wijze de lezers van Onze Taal het best gediend worden, verschilt van de mijne. Discussie daarover in dit Tijdschrift acht ik, zo niet nutteloos, dan toch weinig vruchtbaar. Bovendien past een gast - zij het dan een meermalen genode^*) - bescheidenheid. De bedoeling van dit korte schrijven is dan ook alleen te voorkomen dat de lezer zal denken: die zwijgt stemt toe. Ik zwijg - en stem niet toe.

A.A. VERDENIUS.

*) en gaarne gezienen - Red.