Onze Taal. Jaargang 7

Tweeërlei standpunt.

Een van onze groote dagbladen heeft een uitvoerig artikel opgenomen van een bekenden voorstander van het schrijven van zuiver Nederlandsch, een stuk, waarin de schrijver op de levendige wijze, hem eigen, te velde trekt tegen het gebruik van on-Nederlandsche woorden en zinswendingen. Een euvel, dat maar niet wil wijken; terwijl het toch zoo gemakkelijk is voor al dezen poespas de goede Nederlandsche woorden en uitdrukkingen te vinden. Ge ziet - aldus deze schrijver - ze dadelijk liggen, in overvloed; maar onze lenden zijn te lam om naar dien rijkdom over te bukken.

‘Wij zijn het’ - schreef de redactie van dit orgaan in 1932, toen de boven genoemde schrij-

[p. 6]

ver een beredeneerde lijst van barbarismen en van uitdrukkingen en zegswijzen, die hij verkeerd achtte, het licht had doen zien - ‘wij zijn het lang niet in alles met hem eens, maar bevelen dit boek (“Taalschut”) toch warm bij onze leden aan, daar het in elk geval leidt tot nadenken over de taal.’

En deze woorden mogen thans ook gelden ten aanzien van het bovenbedoelde artikel.

* _* *

Enkele van onze leden, die ons op het stuk opmerkzaam maken, knoopen er een beschouwing aan vast over de ‘flinke, frissche taal’ er van, in tegenstelling met de ‘voorzichtige, ja aarzelende, zoo erg objectieve’ wijze, waarop wij - Redactie - ons in ons blad uiten. ‘Dat is krachtige, strijdvaardige taal’ - schrijft een van hen - ‘daar moest gij eens een voorbeeld aan nemen.’

Laat ons hierop dit mogen antwoorden. Ons Genootschap beoogt het onderling beoefenen van zuiver Nederlandsch; wat wij - leden van Onze Taal - in ons orgaan opmerken strekt tot onderlinge voorlichting. Wij willen elkander tot steun zijn; strijd voeren wij niet (dan alleen: strijd tegen onszelven!).

Stellig streeft de Redactie bij hare (spaarzame) beschouwingen naar objectiviteit, zij kan niet anders en zou ook niet anders willen. Een dergelijke ‘objectiviteit’ behoeft o.i. een schrijver, die slechts zijn persoonlijke meening weergeeft, niet in acht te nemen; dit geldt zoowel voor den schrijver van het boven genoemde artikel, als voor onze leden, wanneer zij in ons blad in de daarvoor bestemde rubriek van hunne inzichten doen blijken. Maar het oordeel van Onze Taal is de resultante van de meeningen van haar Raad van Deskundigen; voor een persoonlijke opvatting van hare Redactie is daarbij geen plaats.

De boven bedoelde schrijver mag benutten brandmerken als een ‘oud en taai Germanisme’; wij mogen dat niet. Wij mogen er slechts op wijzen, dat in bepaalde - vele - gevallen dit woord ten onrechte wordt gebezigd.

‘De belangen van het eigen land’. Alweer, de ‘voorzeide’ schrijver mag hier zeggen ‘het Nederlandsch wil hier ons eigen land, of, in 't algemeen sprekend: van eigen land’. Met het Nederlandsch bedoelt de schrijver dan zijn Nederlandsch. Maar als wij - Redactie - deze vraag behandelen, dienen wij het woord van onzen Deskundige indachtig te zijn, dat luidt: ‘Het komt mij voor dat de vrijheid in de keuze van de of bezittelijk voornaamwoord volkomen “Nederlandsch” is’.

Het klinkende woord, boud en, zoo men wil, eigengereid; de voorzichtige uiting, die met velerlei opvatting rekening houdt....

Tweeërlei standpunt.... één doel!