De Nieuwe Taalgids. Jaargang 49

[p. 1]

Prof. Dr. C.G.N. de Vooys †.

Op 6 november 1955 is Prof. Dr. C.G.N. de Vooys, 82 jaar oud, overleden aan de gevolgen van een verkeersongeval. Zijn heengaan, in volle kracht naar lichaam en geest, heeft grote ontroering gewekt in Nederland, in Vlaanderen en in Zuid-Afrika, bij allen die in onze taal en onze letterkunde belangstellen. In zijn ongewoon vruchtbare leven van velerlei werkzaamheid heeft De Nieuwe Taalgids een voorname plaats ingenomen. In 1907 heeft hij het tijdschrift samen met J. Koopmans opgericht; na het overlijden van zijn mede-redacteur in 1926 heeft hij het alleen voortgezet. En ook nadat wij beiden, zijn opvolgers aan de Utrechtse Universiteit, in 1947 tot de redactie waren toegetreden, is De Vooys het overgrote deel van het redactionele werk zelf blijven verrichten. De rubriek ‘Uit de tijdschriften’, door de lezers steeds zo hoog gewaardeerd, werd alleen door hem verzorgd; de rubriek ‘Aankondigingen en Mededelingen’ was grotendeels eveneens van zijn hand. Bovendien heeft hij geregeld artikels en boekbeoordelingen geleverd: deze eerste aflevering die zonder zijn naam op het omslag verschijnt, legt er met twee bijdragen van zijn hand duidelijk getuigenis van af, hoe hij tot het allerlaatste voor ons tijdschrift heeft gewerkt.

Van het begin af is het de opzet van De Nieuwe Taalgids geweest, de band te leggen en te onderhouden tussen de wetenschap en de praktijk van het moedertaal- en letterkunde-onderwijs. Langzamerhand is het eigenlijk didactische wat meer op de achtergrond gekomen, nadat De Vooys in 1915 zijn leraarschap aan het gymnasium te Assen had verwisseld voor het hoogleraarschap te Utrecht. Het werd trouwens gaandeweg ook minder nodig daarop sterk de nadruk te leggen; andere tijdschriften - en wij denken daarbij niet in de laatste plaats aan Levende Talen, het orgaan van de vereniging aan de oprichting waarvan De Vooys eveneens zulk een werkzaam aandeel heeft gehad - namen dit deel van de oorspronkelijke taak over.

[p. 2]

De Nieuwe Taalgids kon zich daardoor meer op het andere aspect van die taak gaan toeleggen: een zo breed mogelijke kring van vakgenoten in contact te brengen of te houden met wat er in wetenschappelijk opzicht op het gebied van de Nederlandse taal- en letterkunde gaande is, en de beoefening daarvan te bevorderen door het verschaffen van gelegenheid tot publikatie. Daarbij bleef evenwel het oude beginsel gehandhaafd: bijdragen te geven die enerzijds wetenschappelijk verantwoord zijn, anderzijds niet te technisch worden, en door inhoud en omvang aantrekkelijk blijven voor een lezerskring die niet uit vakspecialisten bestaat. En het overwicht, dat in de loop der jaren de wetenschappelijke bijdragen verkregen hebben boven die van meer praktisch-didactische aard, betekent niet dat De Nieuwe Taalgids voor de laatste geen belangstelling meer zou hebben. Ook daarvoor blijft ons tijdschrift openstaan.

Wij aanvaarden de erfenis die De Vooys ons heeft gelaten, met het oprechte voornemen De Nieuwe Taalgids het aanzien en de waardering te doen behouden die hij onder de leiding van De Vooys achtenveertig jaar lang in zo ruime kring genoot. Wij doen daartoe een beroep op onze medewerkers in Nederland en niet minder op die in Vlaanderen - het was De Vooys een grote voldoening, dat in de laatste jaren het aantal Vlaamse bijdragen toenam -, om ons trouw te blijven. Wij nodigen nieuwe medewerkers uit, mensen van de studeerkamer en van de school, zich aan te melden. Wij vragen onze lezers ons te blijven steunen door hun belangstelling. Wij zijn ervan verzekerd dat de uitgever, die bijna een halve eeuw met De Vooys in ongestoorde harmonie heeft samengewerkt, zijn uitnemende zorg aan ons tijdschrift zal blijven geven. Zo willen wij gezamenlijk trachten de traditie van De Vooys in De Nieuwe Taalgids hoog te houden.

C.B. van Haeringen.

W.A.P. Smit.