|
| |
| |
| |
Moederliefde.
Wanneer uw blik de teedre vrouw bespiedt,
Omringd door 't kroost, dat God haar heeft gegeven,
Wier vrolijk oog tot haar is opgeheven,
Die iedren telg gelijke liefde biedt;
Een op heur schoot, met lachjes op de wangen,
Een aan heur voet, in 't spel der dartelheid,
En de eene vreugd weêr de andre ziet vervangen,
En telkens nieuw genot bereid:
o! Wordt dan bij den kinderkreet der vreugd,
Bij 't stil geluk, dat schittert in haar oogen,
Uw boezem niet door zacht gevoel bewogen,
En deelt gij niet in 't heil dat hen verheugt?
Is dat tooneel niet in uw oog verheven,
En is 't u niet, als gij 't aanschouwen moogt,
Of u een droom der kindschheid mag omzweven,
Wier zoetheid uw genot verhoogt?
| |
| |
Daar is op aard geen band, zoo trouw en hecht,
Als die de moeder met heur kind omstrengelt;
Geen liefde, die den sterv'ling zoo verengelt,
Zoo vlekkeloos en heilig en opregt.
Die, als 't gevaar het wichtje komt genaken,
Haar kracht verleent, waar mannenkracht voor zwicht,
En onvermoeid de kribbe zal bewaken,
Waarin haar schat, haar glorie ligt.
Aanschouw haar in den huiselijken kring!
Daar, daar verspreidt zij blijdschap om zich henen:
Als zij verschijnt, is elk krakeel verdwenen,
Dat even slechts 't genot der jeugd verving.
Zij regelt 't spel, doorziet het kinderharte,
Strooit ongemerkt de zaden van de deugd,
Leest in elks oog en lenigt iedre smarte:
Haar hoogmoed is der kindren vreugd.
Aanschouw haar aan het ziekbed van heur kind:
Wat is haar wang verbleekt door bange zorgen!
Voor haar bestaat ook avond meer noch morgen,
Daar dag en nacht haar rustloos wakend vindt!
't Gebed alleen schenkt troost haar en verblijden,
Niets hoort zij dan de stem van 't dierbaar wicht,
Tot dat de Heer, na zoo veel angst en lijden,
't Hersteld weêr aan heur boezem ligt.
| |
| |
't Is liefde, die haar sterkte in zwakheid geeft,
Want liefde weert den sluimer van haar oogen,
Want liefde houdt heur adem ingetogen,
Als 't bang gevaar om 't dierbaar wiegje zweeft.
Want liefde doet haar zelfs den dood trotseren,
En maakt haar blind voor d'afgrond aan heur voet:
Geen vuurvlam blaakt, die haar van 't kind zal weren,
Of haar een' oogwenk aarz'len doet.
Die liefde en zorg verflaauwt, vermindert niet,
Blijft innig met haar aanzijn zaâmgeweven,
Haar hoogst geluk, het leven van heur leven,
Tot, biddend voor haar kroost, haar d'adem vliedt.
Al wist zij ook, dat een, in later tijden,
Door wangedrag haar 't hart verplettren zou,
Toch zal zij hem dezelfde liefde wijden,
En hoeden dubbel teêr en trouw.
o, Moederliefde is 't heerlijk ideaal
Der vrouwlijke bestemming op deze aarde!
Zie, zie de vrouw, vereer haar in heur waarde,
In 't huisvertrek, niet in de vorstenzaal.
Niet in de maagd, door jeugd en schoon verheven,
Die ge op het feest uw hulde en lof moogt biên,
Maar in de vrouw, door 't bloeijend kroost omgeven,
Is 't dat ge een' engel meent te zien.
|
|
Auteursrechtvrij