Surinaamsche Almanak voor het Jaar 1843

[p. 228]

Het duifje.

‘Mijn lief! wie zal de bode

Zijn, als gij mij verlaat;

Wie kusjes overbrengen,

Wanneer gij henengaat?

Wie zal de boodschap brengen:

Zij heeft de reis volbragt;

Uw briefjes overvoeren,

Zoo teeder uitgedacht?’

Zoo sprak, bezorgd, Alexis

Tot Clara, zijne bruid,

En wacht haar teeder antwoord,

En hoort naar 't zoet geluid.

‘Het zij een teeder duifje,

Uw duifje, wit als sneeuw,

Dat trouw is aan haar' meester

En vlug gelijk een meeuw.

[p. 229]

 

Ik voer het diertje mede,

 

Uw duifje, zacht en teêr,

 

En ben ik aangekomen,

 

Dan ziet ge 't diertje weêr.’

 

 

 

Toen Clara was vertrokken,

 

Zijn lief, zijn schat op aard',

 

Zijn trouwe deelgenoote,

 

Hem innig dier en waard':

 

 

 

Toen staarde Alexis, zorgvol,

 

Het blaauwe luchtruim in,

 

Of hij de duif zag komen,

 

Zijn vlugge boô der min.

 

 

 

Maar, hoe hij ook zijne oogen

 

Naar 't noord' of zuiden keer',

 

Het doel van zijn verlangen,

 

Het duifje kwam niet weêr.

 

 

 

Zoo staart hij vele dagen

 

En wanhoopt ieder uur;

 

In 't eind' ziet hij een stipje,

 

Dat afsteekt bij 't azuur.

 

 

 

De stip wordt langzaam grooter

 

En deelt zich ras in twee:

 

‘De duif voert wis haar gaaiken,

 

Die haar ontmoette, meê!’

[p. 230]

 

Maar neen, het is een sperwer,

 

Die de arme duif belaagt,

 

Met moordlust in zijne oogen

 

Haar voor zich henen jaagt.

 

 

 

Het duifje hijgt: de sperwer

 

Wint vliegend meer en meer,

 

En kromt reeds zijne klaauwen:

 

Daar valt het duifje neêr.

 

 

 

't Was voor Alexis voeten;

 

Het was de laatste vlugt

 

Der trouwe boodschapbrengster

 

Van zoete minnezucht.

 

 

 

De duif hief nog het halsje,

 

Met dierbaar schrift bevracht,

 

Op tot den droeven meester,

 

En had den togt volbragt.

 

 

 

Aug. Stafford.