|
| |
| |
| |
Verlangen.
Eenzaam zat zij daar en schreide;
Reeds had zij zoo menig' nacht
Weenend, zorgend doorgebragt;
Want haar ga, dien zij verbeidde,
Was nog van zijn' togt niet weêr:
Ach, wat deed haar 't harte zeer!
Hij zwierf op de onzekre haren
Reeds zoo vele dagen rond;
ledren nieuwen uchtendstond
Zat ze op 't eenzaam strand te staren;
Maar haar oog zag in 't verschiet
't Scheepje van haar' echtvriend niet.
Vreezend voor het dierbaar leven
Van den trouwen lotgenoot,
Dacht zij zorgend aan den nood,
Waar 't aan was ten prijs gegeven:
't Pinkje kon zoo ligt vergaan,
o, Dit joeg haar siddring aan!
| |
| |
't Stormde weêr met woeste vlagen;
Plassend viel de regen neêr;
't Was dien nacht een schriklijk weêr;
Niemand zou op zee zich wagen:
Ach, na ieder slepend uur,
Vond zij minder rust en duur!
Want de zee stond zoo verbolgen,
En zij wist, dat menig kiel
't Wis verderf ter prooije viel,
En in d' afgrond werd verzwolgen:
Zelden kwam er iemand af,
Menig vond in zee zijn graf!
De oogen waren rood gekreten;
't Lamplicht kwijnde meer en meer;
Telkens ging het heen en weêr,
Als de wind blies door de reten,
En zoo stil was 't om haar heen:
Zij vernam den storm alleen.
Ligt was zij reeds weduwvrouwe,
En haar zuigeling een wees:
o, Dat denkbeeld, o, die vrees
Sloeg haar hart geheel in rouwe:
Loodzwaar viel het op haar neêr,
Nergens zag zij uitkomst meer!
| |
| |
Naauwlijks durfde zij meer hopen,
't Werd haar zoo benaauwd om 't hart.
In haar' angst en felle smart,
Deed zij 't enge venster open:
't Woei wel koud haar te gemoet,
Maar 't verkoelde niet haar' gloed.
Donker was het, schriklijk donker,
En de hagel, scherp en digt,
Vloog haar in het aangezigt;
Zij zag maan noch stargeflonker,
En de wind woei guur en koud
Door 't naburig dennenwoud.
Moedloos sloot zij 't venster weder,
En sloop toen, met zachte schreên,
Naar de wieg haars zuiglings heen,
Boog zich naauwlijks hoorbaar neder,
En met sneller harteklop,
Ligtte zij het dekkleed op.
't Meisje lag zoo zacht te slapen;
Van geen zorg of leed bewust,
Stoorde niets haar diepe rust;
Onschuld was haar schild en wapen;
Liefdrijk zag de moeder 't aan,
Haar ontgleed een heete traan.
| |
| |
o, Die traan van mededoogen
Viel op 't schuldeloos gezigt
Van het argloos sluimrend wicht;
Maar het kind bleef onbewogen,
't Werd niet in zijn' slaap gestoord,
't Sliep gerust als vroeger voort.
Hevig door haar' angst bestreden,
Door haar diepe smart verplet,
Zond de moeder haar gehed
Tot den Hoorder der gebeden,
Die 't geweld der zee gebiedt,
Op wiens wenk de doodsnood vliedt.
‘Vader! zie van uit den hoogen
In ontferming op ons neêr!
Dat mijn ga behouden keer'
Door uw Eeuwig Alvermogen!
Leid hem veilig door de zee!
Hoor, verhoor de moederbeê!’
Meer getroost hield ze op met weenen,
Deed het wiegje zorgvol digt:
Zie, daar blonk een straal van licht
Door de reet van 't venster henen:
Blijde hoop daalde in 't gemoed
Bij den eersten morgengloed.
| |
| |
Zij verliet haar woning weder,
En ging door het gulle zand,
Biddend, hopend naar het strand:
Hoor! daar roept een stem zoo teeder;
Zij ziet om: met blijden groet,
Drukt haar ga haar aan 't gemoed.
o, Vergeten is haar smarte,
Angst en zorgen zijn geleên;
Thans geniet zij zaligheên,
Want zij rust weêr aan zijn harte;
Ja, zij had haar' echtvriend weêr:
Dankbaar dankte zij den Heer.
Beide keerden nu. Intusschen
Lag het hun zoo dierbaar wicht,
Met de vreugde op 't aangezigt,
Vrolijk lagchend op het kussen,
En het stak hun, weltemoê,
Vriendlijk beide de armpjes toe.
o, Wie zou hen niet vereeren,
Wie niet deelen in hun lot,
In hun heil, in hun genot,
Nu hun leed noch smart mogt deren?
Zalig waar zóó liefde troont,
Zoo de huislijke eendragt woont!
|
|
Auteursrechtvrij