Streven. Jaargang 72

[p. 579]

De stille kracht

Geert Boeve. Officieel: Geraard Boeve - de dubbele a is een verschrijving van de dienstdoende ambtenaar destijds. Voor de meeste lezers wellicht niet meer dan een naam in het colofon. Toch is hij sinds 1967, al bijna veertig jaar lang dus, een van de drijvende krachten achter Streven, bescheiden en in alle stilte, maar wel onmisbaar. Boekhouding en administratie, contacten met de drukker en met allerlei overheidsdiensten, teksten corrigeren en vertalen - heeft hij ooit een onderscheiding gekregen voor zijn talloze vertalingen? -, Geert Boeve nam het allemaal voor zijn rekening. Jarenlang vormde hij samen met Frans Van Bladel de tandem die Streven voorttrok. Vorige maand vierde Geert zijn tachtigste verjaardag, een passende gelegenheid om hem eens in de bloemetjes te zetten. Voor alle duidelijkheid: afscheid nemen doen we niet, want, ook al heeft hij in de loop der jaren reeds een groot deel van zijn taken overgedragen, Geert zal nog een poosje klaar blijven staan met raad en daad. En dat hij nog vele jaren in het vooruitzicht heeft, daar twijfelt niemand aan.

Geboren en getogen aan de Vlaamse kust, in een tijd dat die nog niet verknoeid was door bouwpromotoren, kent Geert immers als geen ander de heilzame werking van de gezonde buitenlucht. Wandelen is dan ook altijd een van zijn geliefkoosde bezigheden geweest. Hoe vaak is hij niet naar de Ardennen getrokken? Maar ook verder, en hoger. Vijf jaar geleden zaten we, geheel toevallig, samen in het vliegtuig. Toen we boven de Alpen vlogen wees hij het me allemaal aan: Lausanne, het meer van Genève, de Matterhorn, het Mont-Blancmassief, en natuurlijk zijn geliefde Aosta, waar hij jaarlijks op familiebezoek gaat. Was het de lesgever in hem die naar bovenkwam - ooit stond hij nog voor de klas -, of was het veeleer zijn grote liefde voor de natuur, de diepe bewondering voor Gods overweldigende schepping? Zeker, een vleugje mystiek is hem niet vreemd, maar, steeds met beide voeten op de grond: contemplativus in actione. Meer

[p. 580]

nog dan een ‘schouwer’ is Geert steeds een ‘doener’ geweest. Zijn werkzaamheden als aalmoezenier en zijn inzet voor zieken en mindervaliden getuigen daarvan des te meer.

Maar zijn nuchtere kijk, praktische ingesteldheid en gezond verstand kwamen hem vooral van pas op het Streven-secretariaat. Geen belastingcontroleur, arbeidsinspecteur of bedrijfsrevisor die hem ooit uit evenwicht kon brengen. De administratieve rompslomp, het soms oeverloze gezeur, Geert pareerde het allemaal met veel geduld, wijsheid en gevoel voor humor. Zelfs in de meest kafkaiaanse situaties bleef hij altijd verbazingwekkend vriendelijk en kalm. Op die manier loodste hij Streven decennialang door de zwaarste bureaucratische stormen: rustig maar vastberaden, plichtsgetrouw en steeds op post. In de jaren zestig werkte hij, in de redactie van Vandaag, het blad van de katholieke Vlaamse jeugdbewegingen, nog samen met Jean-Luc Dehaene, die hem ‘de knepen van het vak’ leerde. Of was het omgekeerd en heeft Geert Boeve zo mee vorm gegeven aan veertig jaar Belgische en Europese politiek? Het benedictijnse gevoel voor maat en evenwicht, de franciscaanse liefde voor de natuur en bekommernis om de zwakkeren, de discipline en de intellectuele kracht van Ignatius: Geert Boeve wist drie grote tradities tot een welhaast perfecte synthese te brengen.

Beste Geert, na zoveel jaren trouwe dienst is een woord van dank wel het minste wat we je verschuldigd zijn. Laat ons nog lang genieten van je rustige glimlach en je vaderlijke wijsheid. En geef ons tot slot een dubbel deel van jouw geest opdat we je taak hier even toegewijd en zorgvuldig kunnen voortzetten.

Stijn Geudens