Politieke kroniek
Leiding geven in het duister
De voorbije verkiezing van een nieuwe voorzitter voor de Parti Socialiste heeft de aandacht gericht op de spanningen, die in de grootste Franstalige partij van het land blijkbaar schering en inslag zijn.
De Waalse socialisten hebben altijd een sterke syndicalistische inslag gehad, met een uitgesproken gauchistische strekking. Al is Mandel, die jaren terug gepoogd heeft die strekking te bundelen, naar de achtergrond geschoven en in het Trotskisme verzeild, de door hem ontstoken fakkel is intussen in de partijrangen door anderen overgenomen, en Ernest Glinne is parlementair wel de voornaamste vaandeldrager van deze strekking. De botsing van de mensen van Glinnes aard met de traditionalisten zoals Cools, ligt blijkbaar aan de basis van het voortijdig heengaan van deze laatste als voorzitter. Een botsing, die niet volkomen onverwacht is gekomen, vermits de nieuwe richting die de Vlaamse socialistische broederen onder Van Miert hebben gekozen, de linkssocialisten in Wallonië een hart onder de riem hebben gestoken.
De traditionalisten van de Cools-Spitaels strekking, die wellicht uit het oog verliezen dat ze geen vijftien jaar terug eigenlijk ook meer aan de linkerkant van de partij stonden, hebben het ook nog te klaren met de uiterst verburgerlijkte kaste van de Leburtons. Het lijkt er erg op dat de steun die Leburton aan Glinne heeft verleend bij de presidentsverkiezing, wel eens beslissend kan zijn geweest om het voorzitterschap aan Spitaels te doen toevallen. De rancunes, die in de uiterst linkse kringen van de PS worden gevoed tegen Leburton, zijn hoogstwaarschijnlijk van aard geweest om uiteindelijk toch niet alle vertrouwen aan Glinne te schenken.
Zo ziet men maar hoe ingewikkeld het spelletje van de tendensen bij de socialisten wel is. En Georges Debunne, die vanuit zijn machtspositie bij de vakbond toekijkt, wacht rustig af en zal - in de komende weken - voorzeker de nieuwe partijvoorzitter doen merken waar eigenlijk de greep op de openbare opinie het meest voelbaar is.
In Vlaanderen gaat het met de ABVV-socialisten blijkbaar niet een zo uitgesproken linkse richting uit. Wat echter niet betekent, dat in de SP de spanningen niet zouden worden aangevoeld. Integendeel.
De partijleden van de oude stempel vergeven het de jonge leiders - Van Miert, Tobback en de naar de top azende Van Velthoven - niet, dat ze reeds bij herhaling het gezicht hebben verloren. Met de F16-vliegtuigen haalden ze een Pyrrhus-overwinning, met de raketten hebben ze in het zand gebeten, met hun Afrikapolitiek tegen Mobutu hebben ze de eerste minister mogen nawuiven die op officieel bezoek naar Mobuto toog. Ministers van de meer traditionele stempel, zoals
Auteursrechtelijk beschermd