Streven. Jaargang 2

[p. 65]

[Nummer 2]

Kerstmeditatie
door L. Arts, S.I.

Mij ontroert telkens weer de kinderlijke blijheid van onze oude Moederkerk als het Kerstmis wordt. Daar ligt in haar verlangen naar Christus' komst iets van de moeder die het kindje verwacht en iets van de bruid die wacht naar de komst van den geliefden bruidegom.

Van heel verre heeft zij Hem zien aankomen 'als een kleine lichte wolk aan den somberen einder, maar die eerlang de heele aarde vervullen zal. En dadelijk heeft zij haar hart uit het donker opgeheven naar het korrende licht. 'Ik heb mijn ziet verheven' dat zijn de eerste woorden van de eerste mis van den Advent. En dagen en weken lang stijgt die verwachting. 'Ziet daar komt de Koning, de Meester der aarde, Hij zal het juk van onze slavernij afwentelen... Juich Jeruzalem, wees blij! uw verlosser komt: bergen en heuvelen zullen geslecht, kromme paden recht getrokken, en hobbelige wegen glad gelegd... Kom Heer talm niet meer!... Dauwt hemelen, wolken breekt, en dat de Gerechte neerdauwe over onze dorstige aarde... Dan zal er vrede zijn, en gerechtigheid zal bloeien, want al onze schulden zal Hij wegnemen, en werpen in de diepte van de zee!'

Af en toe rimpelt er ook wel een vlaag van angst over haar gemoed: 'Als Hij komen zal, zal Hij dan geloof vinden op aarde? En met aandrang maant zij dan hare kinderen dat zij zich gereed maken om Hem te ontvangen: 'Sta op Jeruzalem, Israël maak u gereed want Hij komt!'

En dringend smeekt zij: 'Wek o Heer onze harten op, dat wij uwen Eeniggeboren onze wegen voorbereiden... Verlicht onze harten, maak ze met liefde warm, opdat ze ontruimd van aardsch genot vervuld worden met hemelvreugde...'

Hij nadert... duidelijker erkent zij nu zijn verschijning: 'Schooner dan fonkelende wijn staan zijn oogen, en witter dan melk blinken zijne tanden... Zie de tijden gaan in vervulling... Alles is volbracht wat door den engel van Maria werd voorspeld...'

Nog zeven dagen; en dag op dag breekt nu haar vreugde uit en haar smachtend ongeduld in die zeven heerlijke O-antiphonen: 'O Wijsheid die treedt uit den mond des Allerhoogste, kom en leer ons dek

[p. 66]

wegen der wijsheid... O Adonaï, Sterke God, kom en verlos ons met sterken arm... O Stam van Jesse... Kom draal niet!... O Emmanuel, God met ons, verwachting alter volkeren, kom!...'

Nog een dag: hodie scietis... Weet het vandaag, morgen zult gij tem zien! Op dezen stemmiger vooravond, in de oude bijeen, komen al de monniken bijeen in de kapittelzaal, en strekken zich uit in rijen op den vloer. Een hunner staat recht en heft het plechtig Martyrologium aan:

'In het jaar 5199 van af de schepping, toen God in den beginne hemel en aarde schiep; het jaar 2957 sedert de Zondvloed... 2015 sedert de geboorte van Abraham; 1515 sedert Mozes en den uittocht uit Egypte; 1032 sinds David tot koning werd gekroond; in de vijf en zestigste week volgens de voorspelling van David; in de 194^e Olympiade, in het jaar 752 sedert de stichting van Rome, het 42^e jaar van de regeering van Octavianus Augustus; - terwijl geheel het aardrijk in vrede was, in de zesde periode der wereld... wordt JEZUS CHRISTUS, Eeuwigen God en Zoon des Eeuwigen Vaders, om de wereld te heiligen door zijn allergenadigste komst, ontvangen zijnde van den H. Geest, en nadat er negen maanden verloopen waren sedert de ontvangenis... in Bethlehem van Juda geboren, mensch geworden uit de Maagd Maria...'

Nu is het Kerstmis! 'Christus is geboren voor ons, komt laten wij Hem aanbidden'. En als in een blij refrein zingt de oude moeder nu hare vreugde uit:

'Vandaag heeft de Koning der hemelen zich gewaardigd voor ons geboren te worden, om den gevallen mensch terug te voeren naar het hemelrijk. De engelen juichen dat het eeuwig heil de menschen verschenen is.

Vandaag is ware vrede uit den hemel over ons neergedaald;

vandaag heeft de hemel over de aarde honing gedruipt;

vandaag is aangebroken de dag der nieuwe verlossing, der oude herstelling der eeuwige blijheid.

Allerliefsten, vandaag is onze Verlosser geboren: laten wij blij zijn. Het past niet zich over te geven aan de droefheid waar het leven geboren wordt. Dat de heilige opspringe want de zegepalm nadert; dat de zondaar juiche want hij wordt uitgenoodigd ter verzoening; dat de heiden moed vatte, want hij wordt geroepen tot het leven!

Laten wij God den Vader bedanken, door zijnen Zoon, Jesus Chris-

[p. 67]

tus, in den H. Geest, dat Hij in zijn groote liefde voor ons zich over ons heeft ontfermd. Wij waren dood door de zonde, en hij heeft ons weer levend gemaakt in Christus, dat wij in Hem een nieuwe schepping worden.

Hemelen juicht! aarde sidder van vreugde voor Gods' aanschijn, dat Hij gekomen is!'

En nu de bruidegom daar is gaat zij aan 't vragen voor al hare vele kinderen. Wie weet als zij wat wij noodig hebben? Wat kan Hij haar weigeren op dezen dag?

'Hernieuwing vraagt zij, en vrijheid en licht en vrede en vreugde, en verlossing, en dat wij voortaan in de nieuwheid van dit mysterie wandelen en overvloeien van goede werken.

En over alles heen, als een antwoord uit den hemel galmt aldoor het engelenlied: 'Glorie aan God en vrede op aarde aan de menschen van goeden wil.'

Eeuw na eeuw, tweeduizend jaren lang hebben miljoenen menschenkinderen, aan dit oude mysterie hun kerstvreugde hernieuwd, over alle lijden heen hun blijdschap uitgezongen.

'Juicht rechtvaardigen, zoo spreekt de geniale Augustinus in Afrika tot zijn goede barbaren, juicht rechtvaardigen, want dit is de geboorte van de gerechtigheid. Juicht zwakken en zieken dit is de geboorte van den Redder. Juicht slaven, hier is Hij die u vrijmaakt. Juicht gij die vrij zijt, hier is Hij die u vrijkocht... Juicht Christenen alten, dit is de geboorte van Christus!'

En achthonderd jaar later, als een verre echo uit het mistige Noorden, de ontroerde stem van Bernardus: dezelfde vreugde, hetzelfde lied: 'Gij allen aardtelgen, en menschenkinderen luistert toe: gij die in het stof ligt staat op en jubelt, want voor de zieken komt de geneesheer, voor die verkocht waren de verlosser, de weg voor die dwaalden, het leven voor de dooden!'

Met Kerstmis wordt onze wereld weer eens wrat zij zijn moet: een groote familie. Dan vergeten de menschen dat ze oud zijn en worden weer het beste wat zij zijn kunnen: kinderen, mild en goed, nederig en zacht. Dan wordt de oude Kerk weer voor allen, ook voor wie verre van haar waren weggedoold, wat zij spijts alles blijft: moeder. Dan komt er vrede over de aarde ruischen, omdat de menschen weer worden 'van goeden wille'.