Frankrijk
De rust is in Frankrijk teruggekeerd. Geleidelijk aan werd overal het werk weer hervat, maar de regering moest voldoen aan zware eisen, zoals loonsverhogingen, hetgeen een moeilijker concurrentiepositie voor Frankrijk op de internationale markt met zich meebrengt, en tevens beloven aan de arbeiders medezeggenschap in het ondernemingsbeleid te geven.
Dit toegeven moet natuurlijk gezien worden in verband met de verkiezingen voor een nieuwe Nationale Vergadering, die op 23 en 30 juni werden gehouden. In het licht van deze verkiezingen moeten ook de invrijheidstelling van ex-generaal Salan, leider van de vroegere OAS, en de geruisloze terugkeer in Frankrijk van een andere oude tegenstander van de Gaulle, ex-premier Bidault, worden geplaatst. Speciaal bij Salan legde men verband met de door het leger aan de Gaulle gestelde eisen in ruil voor steun aan zijn régime.
De eerste verkiezingsronde, waarbij de absolute meerderheid is vereist, leverde reeds 142 zetels voor de Gaullisten op, terwijl de verschillende oppositiepartijen er gezamenlijk slechts 12 verwierven. In tegenstelling met vorig jaar, toen de Gaullisten in eerste instantie 62 zetels verkregen en meenden op hun lauweren te kunnen rusten omdat zij verzekerd waren van een grote meerderheid in de tweede ronde - hetgeen in feite in het geheel niet het geval bleek - zette de Gaulle de campagne krachtig voort en bezorgde hij zijn aanhangers een overweldigende meerderheid van 299 van de 487 zetels. Ook de links-Gaullistische groep van Giscard d'Estaing klom van 43 naar 56 zetels, maar desondanks is zijn positie verzwakt, daar de orthodoxe Gaullisten zijn steun niet meer nodig hebben, aangezien zij alleen al over meer dan de helft van het aantal zetels beschikken. De oppositie heeft alles samen slechts 130 zetels gekregen en is praktisch weggevaagd; zij heeft deze nederlaag vooral aan zich zelf te wijten, daar zij door onderlinge verdeeldheid er niet in is geslaagd een redelijk alternatief voor de Gaulle aan te bieden. Zo speelde zij in de kaart van de president, die er voortdurend op heeft gewezen, dat zonder hem de chaos over het land zou komen. De anti-Gaullistische beweging van de laatste maanden heeft nu geleid tot een krachtige ruk naar rechts.
Met deze verkiezingen is eigenlijk geen enkel probleem opgelost. Hoe zal deze meerderheid gebruikt worden? Als de Gaulle in de overwinning een goedkeuring ziet van zijn tot dusver gevoerd beleid en een volledige veroordeling van alle in mei/juni gestelde eisen, dan is de chaos slechts uitgesteld. Hij zal in dé