Streven. Jaargang 21

[p. 43]

Het Arabisch-Israëlische conflict
Youssef Corm

Onderstaand stuk ontvingen wij van een Egyptenaar, die uitdrukkelijk verklaart enige punten te willen aangeven voor discussie en debat. Het is geschreven voor Europeanen en als zodanig menen wij het ook aan u te mogen presenteren. Het is een stuk dat ons getroffen heeft, omdat wij van deze kant van de zaak geen weet hadden. Het is niet aan ons om uit te maken aan welke kant het gelijk ligt, maar deze mening van een jonge Arabische intellectueel mag o.i. ook gehoord worden. Redactie.

Mijn opzet is, enige punten aan te geven voor een discussie en een debat. Daartoe zal ik, als Arabier, antwoord geven op drie vragen:

1.	Wie zijn in de ogen van de Arabieren de mensen die Palestina gekoloniseerd hebben vanaf 1881?
2.	Heeft die kolonisatie met of zonder instemming van de Arabieren plaats gehad?
3.	Welke realiteit kent de Arabier toe aan de Staat Israël?

Bij wijze van slot zal ik aangeven wat naar mijn mening de enige basis kan zijn voor een dialoog over de vrede.

Laten we, om de eerste vraag te beantwoorden, bijvoorbeeld het jaar 1930 nemen. Op dat tijdstip waren er in Palestina 170.000 zionistische kolonisten. In de ogen van de Europeanen zijn het joden die de vervolgingen en de pogroms ontvluchten, voor de Arabieren in Palestina zijn het louter en alleen Europeanen. Ze zijn groot, blond, hebben blauwe ogen; ze spreken Russisch, Pools, Duits of Oostenrijks; ze leven in geïsoleerde nederzettingen; ze hebben veel geld en kopen grond voor goudprijzen, goud dat ze uit Europa krijgen. Hun nederzettingen zijn welvarend: goed onderhouden en goed ontgonnen. Ze wekken de bewondering op van de Arabieren, maar ook vrees bij hen: deze vreemdelingen komen in onophoudelijk groter getal en altijd met geld en met materiaal. Daarin is op de dag van vandaag niets veranderd. Voor de Europeanen zijn die mensen nog steeds vervolgde joden, voor de Arabieren Europese avonturiers, een soort ‘Boeren’ die hun onafhankelijkheid hebben uitgeroepen. De Arabieren hebben nooit geweten wat nu eigenlijk ‘het joodse probleem’ was, of liever, zij hebben nooit een joods probleem gekend. Dat verklaart waarom de

[p. 44]

Arabieren Israël ‘het bruggehoofd van het imperialisme in onze landen’ noemen. In hun ogen heeft de kolonisatie plaats gehad onder dekking van het Engelse mandaat, ook al hebben de Engelsen zich tegen het einde van hun mandaat tegen hun vroegere beschermelingen gekeerd. En dit kolonialisme heeft een Europees gelaat.

Dit brengt mij tot mijn tweede punt: Heeft de kolonisatie met of zonder instemming van de Arabieren plaats gehad?

U weet, dat dit idee van agrarische nederzettingen in Palestina voor de eerste keer is opgekomen in het hoofd van Russische studenten in 1881. De verwerkelijking ervan is begonnen door een Weense journalist: Herzl. Hij heeft van begin af aan de Tsaar, de Turkse Sultan, de Paus en Engeland om hulp gevraagd. Nooit de autochtone bevolkingen. De kolonisatie heeft zich onder het Engelse mandaat slechts kunnen verwezenlijken dank zij de Balfour-verklaring. De Staat Israël is slechts kunnen ontstaan in 1948 dank zij het besluit tot verdeling in november 1947, een besluit dat een Sovjet-Amerikaanse politieke zet is geweest. De daadwerkelijke oprichting heeft plaats kunnen vinden dank zij fondsen die in heel Europa en Amerika bijeengebracht zijn door de Internationale Zionistenbond. De grote Europese bankiers hebben moeten bijdragen en speciaal Rothschild. Wat de aankoop van grond in Palestina betreft, verwijs ik naar het artikel van Pierre Rolle, Sionisme et Economie, in Le Monde, 28-29 mei 1967, p. 3.

Tegenover de steeds toenemende ontwikkeling van de nederzettingen is er van Arabische kant al vanaf 1922 oppositie geweest. De moeilijkheden tussen de autochtone bevolking en de kolonisten zijn voortdurend toegenomen in ernst. Ze hebben zich uitgebreid - de Arabieren van de nabuurstaten van Palestina zijn er aan mee gaan doen - toen men van het idee van ‘Nationaal tehuis’ (Balfourverklaring) overging tot het idee van verdeling en de Zionistische staat: dat betekende voor alle Arabieren uit die streek het vestigen van de agrarische politieke nederzettingen als autonome politieke macht.

Men heeft de plaatselijke bevolking niet naar hun mening gevraagd over de kwestie dat op hun grondgebied joden afkomstig uit Europa werden gevestigd. Als men ze wel zou hebben gevraagd, hoe zouden ze dan ooit aanvaard kunnen hebben hun land over te leveren aan vreemden? De enige aanvaardbare oplossing voor de Arabieren is steeds geweest, wat Palestina betreft, een Arabische Staat, waarin de joden hetzelfde recht zouden hebben op een eigen plaats als de christenen en de mohammedanen.

De gevolgen van de feitelijke gang van zaken zijn tweevoudig. Op de eerste plaats moet Israël om te kunnen voortbestaan een militaire staat zijn, waarin iedere man een soldaat is. Een land dat leeft met het geweer aan de voet. Maar voor hoelang? Wat gaat men met de Arabieren doen? Hen in zee gooien? Uitgesloten. Ze zijn daar te talrijk voor. Dan moet men ze iedere keer dat ze agressief worden, bestrijden. Men moet iedere keer strategische posities zien te veroveren, gebied annexeren, de immigratie tot verdere ontwikkeling brengen.

[p. 45]

Vervolgens, en in het licht van dit eerste gevolg manifesteert zich de ware aard van de zionistische kolonisatie: heel Palestina in handen zien te krijgen, ten koste van de plaatselijke Arabieren. Dit tweede gevolg zou ik willen uitwerken in mijn derde punt.

Hoe hebben zich de bedoelingen van de kolonisten gemanifesteerd en welke zijn dat feitelijk geweest?

Tot 1947 zag Palestina er als volgt uit. Het is een Arabisch land zoals Syrië of de Libanon. Het is onderworpen aan het Engels mandaat, zoals Syrië en de Libanon onderworpen zijn aan het Frans mandaat. Het is bezaaid met zionistische nederzettingen, gesticht door de Internationale Zionistenbond. Het Joods Agentschap, dat uit deze organisatie is voortgekomen, belast zich met de immigratie en de financiering. De verspreide nederzettingen beschikken over een geheim beroepsleger van 60.000 man: de Haganah. Bovendien bestaan er twee groepen terroristen die tot openlijk erkend doelwit hebben het grote Palestina: de Irgun en de groep Stern. Het totaal van de door de zionisten gekochte en in cultuur gebrachte grond bedraagt 6% van Palestina.

In 1947 is de situatie tussen Arabieren en zionisten zo slecht geworden, dat de Engelsen de zaak voor de UNO brengen. Een internationale commissie van onderzoek beveelt de verdeling van Palestina in twee delen aan: 54% voor de kolonisten, 46% voor de Palestijnen. Het verdelingsvoorstel wordt op 29 november 1947 door de Verenigde Staten en door de Sovjet-Unie aangenomen. De zionisten geven hun principiële instemming, en daar was alle reden voor. De Arabieren weigeren. Zoiets is voor hen alleen nog maar erger. Gekant als ze reeds waren tegen de agrarische nederzettingen kunnen ze logischerwijze niets anders doen dan zich verzetten tegen de onafhankelijke zionistische Staat, die plotseling en brutaal overgaat van het bezit van 6% van de grond van Palestina naar een bezit van 54%, door een pennestreek van de UNO.

Van 29 november 1947 tot 15 mei 1948, datum van vertrek van de Engelsen en van de uitroeping van de staat Israël door de zionisten, en dus vóór het begin der vijandelijkheden van de kant der Arabische staten, vallen de Arabieren van Palestina, geholpen door vrijwilligers uit Syrië, Libanon en Irak, de zionistische nederzettingen aan. Voor hen is het een bevrijdingsoorlog die direct door het volk gevoerd wordt tegen een vreemde bezetter die uit Europa is gekomen. Maar de Haganah is daar, 60.000 man sterk, waarvan er 36.000 van 1940 tot 1945 de oorlog meegemaakt hebben aan de kant van de Engelsen en dus uitstekend getraind zijn. Zij drijven niet alleen de Arabieren terug, maar weten ook beslag te leggen op 80% van het land. Hun tegenstoot is van een verschrikkelijke gewelddadigheid: in Deir Yassin maken de zionisten 250 Arabieren af, waaronder 100 vrouwen en kinderen. De Arabieren vluchten en vinden een toevlucht in de naburige Arabische landen. Van deze guerillastrijd nog vóór de officiële oorlog van 1948 dateert het beruchte probleem van de vluchtelingen.

Op 15 mei 1948 proclameert Ben Goerion, voormalig hoofd van het Joods Genootschap, door de zionisten benoemd tot hoofd van de regering, de ge-

[p. 46]

boorte van de staat Israël. De nieuwe Staat wordt onmiddellijk erkend door Amerika en de Sovjet-Unie. De Arabische staten begonnen de oorlog onder druk van de volkswil. Het is een verwarde oorlog geweest, waarin de Israëlische listen slechts geëvenaard werden door het verraad van de Arabische staatshoofden. De zionisten blijven meester van het terrein en er komt een wapenstilstand. In de loop van de oorlog wordt de kaart van Palestina nog een keer door elkaar gegooid, maar de verhouding van de grond die men heeft veroverd blijft 80%. Gaza en Cis-Jordanië is alles wat van het Arabische Palestina overblijft. En rond deze 80% worden in 1949 bij de wapenstilstand de Israëlische grenzen gesloten. De oorlog heeft zijn voordeel opgeleverd.

Maar hiermee houdt de catastrofe voor de Arabieren nog niet op. Twee weken na de wapenstilstand en tegen de bepalingen ervan in annexeert Israël een klein Arabisch dorpje aan de Rode Zee, dat het omdoopt tot Eilat. Maar de uitweg naar de zee wordt door Egypte geblokkeerd in het nauw van Tiran. En vanuit Gaza, Jordanië, Syrië voeren de Palestijnen commandoraids uit tegen de grenskibboetsen, die ware vestingen worden. Tenslotte gaan de Arabische staten, waarvan er twee hun corrupte monarchie omvergeworpen hebben en republieken geworden zijn, zich bewapenen, industrialiseren, ze worden sterk: ze bedreigen Israël. Dan besluit Israël in 1956, in overleg met Engeland en Frankrijk, een ‘preventieve’ actie te ondernemen. Dat is de aanval op Suez. Het Egyptische militaire potentieel wordt vernietigd. Het nauw van Tiran wordt opengesteld, dank zij de verovering van de Sinaï. Eilat heeft tenslotte toch zijn uitweg naar de zee. De ‘preventieve’ oorlog heeft de moeite geloond.

Tien jaar later, in 1967, bedreigt Levi Esjkol, minister-president van Israël, Syrië openlijk met een ‘preventieve’ oorlog, met een militaire actie tegen de stad Damascus zelf. Het voorwendsel ervoor zijn de Palestijnse commando's die vanuit Syrië opereren. De Egyptische en Syrische geheime diensten menen te weten dat als datum voor deze militaire actie vastgesteld is 13 mei van dit jaar. Nasser kan niet toekijken met de armen over elkaar: hij heeft de Israëlische verrassingsaanval van 1956 al aan den lijve gevoeld. Hij verlangt het vertrek van de blauwe helmen (van het UNO-detachement) en legert zijn troepen aan de grens van de Sinaï, sluit het nauw van Tiran af, waarvan de openstelling slechts gebruikt zou worden om Suez aan te vallen. U kent het verdere verloop. Heel het oude Arabische Palestina wordt bezet. De Egyptische Sinaï en het zuiden van Syrië zijn zich bij Palestina komen voegen. De oorlog is lonend voor de derde maal in twintig jaar. Wij zijn nu van 6% van Palestina overgegaan tot 100%. En er zijn opnieuw vluchtelingen.

Parallel met de preventieve oorlog waardoor het grondgebied van Arabisch Palestina in zijn geheel overgegaan is in de handen van de kolonisten, moeten we een ogenblik de bevolkingsstatistieken van Israël bekijken. Bij het eigenlijke geboortecijfer moeten we nog voegen de immigratie van joden uit de hele wereld, zodat de bevolkingscijfers de volgende zijn:

[p. 47]

24.000 in 1882, één jaar na de eerste stroom kolonisten.

629.000 in 1947, het jaar van de verdeling.

2.000.000 in 1956, het jaar van de aanval op Suez

2.600.000 in 1966.

Nu, na zijn overwinning, heeft Israël kort geleden een nieuw beroep gedaan op een toenemende immigratie: er is plaats genoeg, er is nieuwe grond.

Het is mogelijk, dat u dit niet kunt geloven. En toch ligt dit geheel in de lijn van de eigen dynamiek van deze mensen die over de hele wereld verspreid zijn en die menen geen ander vaderland te hebben dan de Palestijnse grond. De preventieve oorlog en de immigratie gaan hand in hand. Hier volgen enige uitspraken van Israëlische leiders met betrekking tot dit punt:

‘Ik geloof vast in de noodzaak van een preventieve oorlog tegen de Arabische staten zonder de minste aarzeling. Door deze oorlog kunnen wij twee dingen verwezenlijken:

1.	vernietiging van de Arabische kracht.
2.	uitbreiding van ons grondgebied’.

Ben Goerion, Jaarboek van de Israëlische regering, oktober 1951.

‘De taak om zich op de oorlog voor te bereiden hangt van het volk af, maar de taak om de oorlog te voeren hangt af van het Israëlische leger, om het uiteindelijke doel te verwerkelijken, dat is: de vestiging van het Rijk Israël’.
Moshe Dayan, Toespraak voor de Israëlische radio, 1952.

Welke Arabier kan, van dichtbij of van veraf, ongevoelig blijven voor dit probleem?

En thans bied ik u bij wijze van slot aan wat in de ogen van een Arabier kan helpen om de wegen van de vrede terug te vinden: een internationale en in het bijzonder Franse (dit stuk werd voor Fransen geschreven, Red.) publieke opinie die onpartijdig is. Die onpartijdigheid kan tot stand komen door drie belangrijke punten goed te weten:

1. Er bestaat geen oorlog tussen joden en mohammedanen. Voor de volkeren van het Oosten is het een oorlog tegen een Europees kolonialisme; voor hen is elke verklaring die ten doel heeft het debat op een ander vlak te brengen, leugen en propaganda, die de zaak van de vrede niet dienen. Zoals u heeft kunnen zien in de loop van mijn betoog zijn de angsten van de Arabische bewoners van Palestina ruimschoots gerechtvaardigd gebleken door het verloop van de gebeurtenissen. De kolonisten wilden meer dan een Tehuis, zij wilden een Staat. Zij wilden meer dan een stuk Palestijnse grond, zij wilden heel Palestina.

[p. 48]

2. De vrede gaat via de historische waarheid - een waarheid waaraan de predikers van de vrede uit Europa zich wonder weinig gelegen laten liggen. Het past de Europeanen toch helemaal niet om van een volk te vragen vrede te sluiten, niet eens met een erfvijand (zoals bijv. de vrede tussen Fransen en Duitsers), maar met een vreemde nederzetting die uit Europa gekomen is en die, op grond daarvan, geen enkel recht heeft in een politieke vorm op Arabisch grondgebied. Geen enkel recht tenzij door de gewapende macht en de zionisten weten dit heel goed, want zij leven op voet van oorlog. Als dit door Europa zou worden ingezien en erkend, zouden de Arabische staten misschien wat minder krampachtig reageren op de zionistische trauma's en zouden dezen wat minder militaire pretenties hebben.

3. Het joodse probleem en het zionistische probleem zijn twee verschillende dingen: als iedere jood zionist is en dus Israëliër, dan zijn er geen Franse of Engelse of Amerikaanse joden meer. En als niet iedere jood zionist is, zoals de realiteit bevestigt, dan moeten we het religieuze joodse probleem onderscheiden van het politieke probleem dat de zionistische kolonisatie aan de Arabieren stelt. En al is dit onderscheid niet gemakkelijk te maken voor een Europees christendom dat de joden vervolgd heeft totdat die zin kregen om weg te gaan, de Arabieren hebben geen enkele reden om dit onderscheid niet te maken.

De vrede die Europa wil, zal nooit voortvloeien uit de verminkte waarheid die op dit ogenblik opgeld doet bij de publieke opinie. De dingen half zeggen is niet werken voor de vrede.