leden was smetteloos en hij was gehuwd met een aantrekkelijke vrouw. Hij was ook een goed redenaar en improvisator.
Op aanraden van zijn patroons zette Nixon de kiescampagne in als verwoed anti-communist, die zijn tegenstanders op alle mogelijke manieren met de communisten gelijkschakelde. Nixon behaalde de overwinning al had zijn tegenstander in feite een uitgesproken anticommunistisch verleden!
Gedurende zijn eerste jaren als volksvertegenwoordiger maakte Nixon deel uit van het House Committee dat het geval Hiss behandelde. Hij zelf kreeg het beruchte middernachtelijk bezoek dat de eerste bewijzen bracht van Hiss' connecties met de Communistische Partij. Dit verzekerde zijn keuze in 1950.
In 1952 bond Nixon de strijd aan met Helen Gahagan Douglas voor een senaatszetel. Nixon buitte eens te meer het geval Hiss uit en beschuldigde Mrs. Douglas ervan immer in de Senaat te hebben gestemd als de communist Vito Marcantonio!
In het Congres koos Nixon immer voor de conservatieve oplossingen: zo stemde hij b.v. tegen de programma's van hulpverlening aan de vreemde en voor het afschaffen van de prijscontrôle.
Evenals Stassen en Dewey, wordt Nixon gekenmerkt als ‘het produkt van de nieuwe synthetische politiek’. In pers, radio en televisie, heeft de industrie der propaganda krachtige middelen ontdekt om de volksopinie te bewerken door nieuwe noden te scheppen en nieuwe produkten op te dringen. Waarom zou men niet kunnen doen voor een politiek man wat men doet voor commerciële produkten? Evenals een aangepaste publiciteit voorspoedige cinema- en radio-concerns kan opbouwen, zo wil men ook politieke concerns oprichten.
De ‘synthetische’ kandidaat is meestal de spreekbuis van conservatieve strekkingen, want het vraagt heel wat geld en technische middelen om een nieuwe ‘ster’ te lanceren. De kandidaat zelf komt meestal overeen met een soort mensen dat gevaarlijk veelvuldig is in het Amerikaanse zakenleven: de handige schrijver, publicist of vertegenwoordiger, die zichzelf verhuurt als technicus ter bevordering van om het even welke zaak, waarvoor men hem betaalt. Harold Stassen leverde in 1948 een typisch staaltje van deze werkwijze: voor zijn campagne liet hij een technische dienst de publieke opinie peilen. Aan de hand van de verstrekte gegevens besliste hij over welke punten hij zou spreken en welke houding hij daarbij zou aannemen.
Het type dat in het geval van Nixon naar voren komt, is dat van de ernstige jonge man, met echt-Amerikaanse ambities. Het is het type van de handige verkoper, die zijn waar met een heilige overtuiging aan de man brengt. Hij is een uitstekend spreker voor de T.V. en kent intuitief de waarde van de nodige mise-en-scène. Ziehier een treffend voorbeeld: Bij de terugkeer van President Eisenhower uit Genève, gutste de regen neer op de officials die hem op het vliegveld opwachtten. Nixon deelde zijn bevelen uit: niemand mocht een paraplu openen: want de paraplu was het symbool van een verzoening door concessies en kon de toeschouwers aan München herinneren.
De techniek van Nixon is echter doeltreffend bij de massa. Of dat genoeg is om hem in het Witte Huis te brengen, kan betwijfeld worden. Senator Know-land van Californië verklaarde onomwonden: ‘Ik geloof niet dat een Pepsodent-glimlach, een gevat antwoord, een grote begaafdheid als acteur voor de T.V. en een gewiekstheid om grote beslissingen te ontwijken, de juiste eigenschappen zijn voor een verantwoordelijke post’.