Streven. Jaargang 2

[p. 637]

Kroniek

Het proces Mindszenty en 'De Rechten van den Mens'

Het in dit nummer opgenomen artikel over de 'Verklaring van de Rechten van den Mens' was geschreven en ter perse gezonden vóór de gevangenneming, het proces en de veroordeling van den Primaat van Hongarije, kardinaal Mindszenty.

De schrijver van het artikel had eigenlijk geen andere bedoeling dan in 't kort uiteen te zetten hoe de Verklaring is tot stand gekomen. Van zelf sprekend heeft hij terloops hier en daar zijn waardering voor den gepraesteerden arbeid uitgesproken en ook zijn critiek op onderdelen en geheel. Door de gebeurtenissen in Hongarije echter is de Verklaring van de rechten van den mens in zulk een ander daglicht komen te staan, dat de redactie met volle instemming van den schrijver hierover nog een en ander wil zeggen. Om onze mening duidelijk weer te geven willen we uit het artikel twee aangehaalde woorden onderstrepen.

Mevrouw Roosevelt sprak op de Uno-Vergadering in December: 'Indien de Algemene Vergadering dit project aanvaardt, dan zal dit document (de Verklaring van de rechten van den mens), deze magna carta voor de wereld, op deze tijd zijn stempel drukkken'. Inderdaad, maar helaas een heel ander stempel dan de hooggeachte spreekster bedoelde, het stempel n.l. van neutrale godloosheid en van een infantiel optimisme. Men is geweken voor het verzet van Rusland en zijn vazalstaten tegen de erkenning van God. En dat niettegenstaande iedereen in de Uno weet, dat de satanische opzet van het communisme is God en godsdienst zo mogelijk weg te vagen. Maar daardoor mist deze verklaring van 's mensen rechten elke basis, ze is een samenstel van mooie woorden, maar volkomen overgeleverd aan willekeur, pharisaeïme en kwaadwilligheid. Blijkt dit niet voldoende uit het afzichtelijk proces en de veroordeling van Kardinaal Mindszenty! Want ook de grondwet van de Sowjetrepublieken erkent de grondvrijheden van den burger, met name de vrijheid van godsdienstige gebruiken en de persoonlijke onschendbaarheid (zie boven pag. 611). Hoe heeft de misdadige bende, die Hongarije knevelt, die vrijheden geïnterpreteerd!

En daarom - dit is het tweede woord dat moet worden onderstreept, het woord van den Russischen afgevaardigde Vichinsky - 'Deze Verklaring is de Verenigde Naties onwaardig'. Niet om de reden die Vichinsky aangeeft, maar omdat die verklaring, behalve de ontkenning van God, ook nog een ontstellend bewijs is van zelfoverschatting en van zulk een gebrek aan realiteitszin, dat men aan iets infantiels moet denken. Zulk een verklaring, hoe goed dan ook bedoeld, kon het toch al niet grote gezag van de Uno slechts nog meer ondermijnen. Uit welk een feitelijk machteloze overspanning zij is geboren bleek wel bij de gevangenneming en het monsterproces van den Primaat van Hongarije. Was de Uno toen niet verplicht haar stem te verheffen?

[p. 638]

Moest de Uno dat proces niet aanvoelen als een brutaal antwoord van Rusland en zijn satellieten, op de Verklaring van December? De Uno heeft tot nog toe gezwegen in alle toonaarden, bereid om met de vertegenwoordigers van Moskou en consorten, nadat de misdaad is bedreven, weer te gaan zitten aan dezelfde tafel en alle veto's en brutaliteiten dier heren met lankmoedigheid te incasseren, voor wie de Uno toch niets anders is dan een middel om internationale propaganda te voeren voor het communisme.

Er wordt op aangedrongen, dat wij, Katholieken, meer positieve bereidwilligheid zouden tonen om de Verklaring te aanvaarden, of althans om meer overtuigd te zijn van de oprechte bedoelingen der opstellers. Natuurlijk zijn wij van die oprechte bedoelingen overtuigd. Maar oprechte bedoelingen alleen kunnen hier niet een voldoende reden vormen voor een positieve adhaesie. Alleen de eigen mérites van de Verklaring mogen hier den doorslag geven. En dan is er voor de gelovigen in 't algemeen en voor de Katholieken in 't bijzonder alle reden om een gereserveerde houding aan te nemen. Want vooreerst is 't de bedoeling om door een Pact of Conventie alle landen van de Organisatie te verplichten de Verklaring op te nemen in de eigen wetgeving, zelfs met aanpassing van deze aan de formuleringen der Verklaring. Dit zal in Christelijke landen neerkomen op een minimalisering of neutralisering van de in die wetgeving nog aanwezige Christelijke elementen. (Cfr. hierboven pag. 616 over de nodige veranderingen in de Belgische wetgeving aangaande één enkel punt van de Verklaring). Maar vervolgens is het hoog tijd, dat alle Katholieken, alle Christenen, alle in God gelovenden zich eens rekenschap geven van de steeds voortschrijdende laïcisering, neutralisering, atheïsering van het openbare leven in al zijn geledingen. Deze Verklaring van de rechten van den mens is er niet alleen een nieuw voorbeeld, een nieuw symptoom van; het is een belangrijke en officiële stap in de atheïstische richting, geconsacreerd nota bene door de Uno. Men moet toch wel stekeblind zijn om niet te zien, dat nu meer dan ooit de wereldstrijd gestreden wordt vóór of tegen God, of juister dat op satanisch hartstochtelijke en listige wijze tegen God wordt geageerd, waarbij vele God-gelovigen om wille van een wankele en ijdele vrede zich al te verdraagzaam tonen en zich laten verleiden tot het doen van concessies, waarbij het recht van God wordt miskend. Mogen wij Katholieken daar nog langer aan meedoen? Menen wij werkelijk den wereldvrede daarmee te kunnen verzekeren en mede te werken aan den bouw van een echt vredespaleis? 'Als de Heer het huis niet bouwt dan arbeiden de werklieden te vergeefs.' Als God, als Christus miskend blijft zal aan de Uno nog een kortere levensduur beschoren zijn dan aan den Volkerenbond.

De Redactie