over gemaakt werd, dit laatste voornamelijk omdat de zuster hoopte dat het boek zou slagen waar zij vroeger in haar apostolaat gefaald mocht hebben. Zij somt vervolgens de verschillende grote kwaliteiten van Graham's boek op en geeft onder meer als haar mening dat Scobie's ellende over zijn heiligschennende communie het geloof in de Werkelijke Tegenwoordigheid beter tot leven doet komen dan enige verhandelingen over de Transsubstantiatie. 'Bovendien,' aldus deze comtemplatieve zuster, 'kunnen ik en mijn soortgenoten uit sommige passages heel wat leren over het inwendig gebed - meer dan uit een groot aantal spirituele boeken'. Ook ziet zij in The Heart of the Matter een overtuigende uiteenzetting van de aard van een waarlijk levend geloof (in tegenstelling met dat van Louise) en een waarschuwing aan die Anglikanen die menen dat slechts het niet-erkennen van het primaatschap van de Paus hen scheidt van het Katholicisme. Deze scherpzinnige zuster besluit haar levendig schrijven als volgt: 'Wat betreft diegenen voor wie bidden niet meer betekent dan het min of meer werktuigelijk opzeggen van gebeden - zij kunnen zowaar door dit boek leren bidden, als zij eenmaal over de eerste schok heen zijn. Derhalve, leve Graham Greene! en 'more power to his typewriter!'
Van alle recensies, kritieken en beschouwingen welke mij onder ogen gekomen zijn betreffende The Heart of the Matter heeft geen meer indruk op mij gemaakt dan het oordeel uitgesproken in bovenvermelde brief.
London
D.v.d.V.