Streven. Jaargang 1

[p. 308]

Politiek Overzicht

Na drie maanden het Nederlandse volk in spanning te hebben gehouden, heeft de Veiligheidsraad eindelijk, op 1 November, een resolutie aanvaard, die meer welwillend is uitgevallen dan men had durven hopen. Met de ontkenning der competentie van dit instituut was de Nederlandse regering niet klaar. Want was de Raad ingegaan op de Poolse bedreiging van economische sancties en blokkade, zij zou er machteloos tegenover hebben gestaan. De eisen, die sommige mogendheden voorstelden: terugtrekking onzer troepen op de vroegere stellingen (Sovjet) of terugtrekken tot minstens 5 K.M. achter de stellingen, op 1 Augustus bezet, (Australië) zouden de troepen en de inlandse bevolking, die er haar vertrouwen op gesteld had, in een moeilijke en levensgevaarlijke situatie hebben gebracht. Zowel de krachtige verdediging van de Nederlandse houding door van Kleffen als het eindrapport der consuls heeft veel bijgedragen tot verheldering van de atmosfeer. Wat Palar in de Raad in het midden bracht over het 'agressieve' Nederland, wiens gedrag op één lijn met de Duitse invasie kon worden gesteld, wierp geen gewicht meer in de schaal.

Het consulaire rapport verklaart, waarom het 'staakt het vuren'-bevel niet is nageleefd. 'Het voortduren der vijandelijkheden is te wijten aan het besluit der Ned. autoriteiten om militaire en administratieve controle uit te oefenen over het gehele gebied, door de “van Mook-linie” afgebakend, en aan de weigering van de republikeinen te erkennen, dat de Nederlanders het recht hebben zulks te doen en tenslotte aan de voortdurende acties van onverantwoordelijke benden.' Het rapport maakt de belangrijke opmerking, dat de intellectuele leiders niet meer dan 5% van de gehele bevolking uitmaken en dat deze in het algemeen geen zin voor politiek heeft. De bevolking is, waar zij onder Nederlands gezag staat, slechts voor één ding bevreesd, namelijk voor de terugkeer van het republikeins gezag, dat hen kwalijk zal nemen niet te zijn uitgeweken naar republikeins gebied. Deze Indonesiërs zijn in grote moeilijkheden. Het rapport heeft bewerkt, dat de V.R. zich beperkte tot de aanneming van een resolutie, waarin aan beide partijen wordt verzocht zich te onthouden van acties of aanzetten tot acties, welke in strijd zijn met het bestandsbevel van 1 Augustus. Aldus hoopt de V.R. de weg gebaand te hebben tot vredelievende besprekingen, ingeleid door de 'goede diensten' der Commissie van Drie. Deze heeft zich van Singapore naar Batavia verplaatst, contact genomen met de beide partijen die op een Amerikaans schip zullen samenkomen, en houdt zich bezig met zich op de hoogte te stellen der wederzijdse verlangens. Het vertrouwen in elkaars goede bedoelingen, dat de grondslag van genoemde besprekingen moet zijn, is echter nog niet hersteld. Overvallen op Nederlandse soldaten zijn aan de orde van de dag, de planters, die zich op hun vroegere plantages gewaagd hebben

[p. 309]

verkeren in vele gevallen in levensgevaar, Javaanse ambtenaren, die de Nederlandse regering en tevens het welzijn van hun streek dienen, worden ontvoerd of gedood. Zolang de leus van Djokja blijft: 'het volk lijdt niet genoeg, het moet ontevreden blijven', is er weinig hoop op een vergelijk. Oost-Indonesië, dat zonder twijfel ook belanghebbende is, moet, volgens de eis van Djokja, van de besprekingen uitgesloten zijn. Na al het verlies aan mensenlevens en materiële waarden, zijn we thans weer bij het uitgangspunt terug: besprekingen, van de 'Hoge Veluwe' over Linggadjati naar een schip!

Om de onderlinge samenwerking der verschillende departementen te vergemakkelijken, is de regering teruggekeerd tot de gedachte van Schermerhorn: de instelling van een Ministerie van Algemene Zaken, aan wier hoofd Dr. Beel is geplaatst.

Na langdurige conferenties is de Radioraad met een advies gekomen, waarover men van verbazing de handen in elkaar slaat. Deze Raad stelt voor, dat een der zenders aan de 'Nationale Omroep' zal worden afgestaan en dat de andere omroepen gebruik zullen maken van de andere zender. Een Radio-instituut moet alle radio-gebouwen, met wat er aan vast zit, in beslag nemen en mocht men zich daartegen verzetten, dan wordt desnoods op korte termijn de hele installatie door onteigening afgenomen. Deze goedkope raad lijkt door nazi-denkbeelden besmet en de minister van Onderwijs etc. zal zich wel tweemaal bedenken, alvorens dit voorstel au sérieux te nemen.

Op 25 en 26 October heeft de R.K.V. partij haar eerste Partij-congres gehouden, dat volledig geslaagd is. Niet alleen het aantal deelnemers - 1400 - bepaalde het succes, maar vooral de onderwerpen en de wijze, waarop deze behandeld zijn. Bevoegde sprekers bespraken de vraagstukken van de dag, zoals zij die door de regering wensten opgelost te zien. Op de bedrijfsorganisatie kunnen we niet wachten tot wij een ideale maatschappij hebben: de geesten zijn voldoende rijp gemaakt om deze organisatie der maatschappij ter hand te nemen. Over het herstel van oorlogsschade gold als beginsel, dat zij moet berekend worden naar het tijdstip der vervanging. Schade gelegen in de sfeer van luxe mag echter wegens de zeer ongunstige economische en finantiële toestand der Nederl. volksgemeenschap worden uitgesloten. In de sectie, waar de verhouding van het Rijk in Europa tot de West besproken werd, werd aangedrongen om op korte termijn een waarachtige volksvertegenwoordiging te doen kiezen met een eigen regering voor interne aangelegenheden en met beperkte bevoegdheden van de gouverneur. Voor een ander gehoor werd de spanning tussen lonen en prijzen behandeld en aangedrongen op verlaging der prijzen. Magister Stokman liet zijn gedachten gaan over de verplichting der overheid de goede zeden te bevorderen. Belangrijk was de conclusie, die het Congres over de onverenigbaarheid van het communisme met het christendom vaststelde. Want het communisme heeft als wereldbeschouwing de absolute ontkenning van God en van het leven hiernamaals; als sociaal-economisch stelsel is het in strijd met de leer der Kerk over de menselijke persoonlijkheid, de eigendom, het gezin en de maatschappelijke verhoudingen; als staatkundig streven levert het een acuut gevaar op voor de rechten en

[p. 310]

vrijheden der burgers en een gezonde democratie. Derhalve is samenwerking met de communisten als regel niet geoorloofd. Tenslotte de volkshuisvesting, waarover de uitspraak werd gedaan, dat alle krachten moeten worden ingespannen en van het gehele volk offers, ook finantiële, mogen worden gevraagd om deze achterstand zo spoedig mogelijk in te halen. In de algemene slotvergadering roemde professor Romme de werkkracht van de minister-president en verdedigde de politiek der R.K.V.P. in haar steun aan het kabinet Beel, en haar samengaan met de P.v.A. Hij zou het betreuren, als deze samenwerking versmald moest worden. 'Wij kunnen met anderen, die hetgeen wij krachtens onze christelijke beginselen nastreven, als een natuurlijk doel beschouwen, samenwerken uit het bolwerk van een vastgehouden zuivere beginseleenheid. Ook Romme wil een “doorbraak” naar onze beginselen van zeden, omdat 's lands belang dit eist. Twee dingen hebben wij op de socialisten voor: le, dat ons de natuurlijke waarheid eigen is; 2e de rust van onze ervaring van bijna 2000 jaar, die ons geleerd heeft, dat dwalingen komen, maar ook verdwijnen. Wij zien dit aan de klassenstrijd. Waarom zou dit ook niet gelden ten aanzien van het eigendomsrecht?'

De Tweede Kamer heeft besloten een enquête-commissie van negen uit haar midden te benoemen om een onderzoek in te stellen naar de gedragingen der Nederlandse regering te Londen, speciaal wat haar financieel beleid en haar houding betreft ten opzichte van Indonesië. De commissie is tevens gemachtigd om, zo zij dit wenst, het beleid van het kabinet Schermerhorn-Drees in haar onderzoek te betrekken tot de samenkomst der voorlopige Staten-Generaal op 20 Nov. 1945.

Als we een rubriek 'Aan de Schandpaal' hadden, zouden we het volgende geval daarin onderbrengen. Nu geven we het een plaats onder de 'kleine' politiek. Enkele Tweede-Kamerleden hebben zich geërgerd aan het militair eerbetoon, dat kardinaal de Jong te Maastricht werd gebracht. Zij achtten dit in strijd met 'het protestants karakter' onzer natie. Minister Beel heeft hierop fijntjes geantwoord, dat de kardinaal het Mariacongres bijwoonde als legaat van Z.H. de Paus. 'Hij vermag niet in te zien hoe men een achterwege laten der protocolair voorgeschreven eerbewijzingen, welke toekomen aan de vertegenwoordiger van een staatshoofd, waarmee men diplomatieke betrekkingen onderhoudt, kan verdedigen met een beroep op “het protestants karakter” van het Nederlandse volk!'

In enkele landen hebben de gemeenteraadsverkiezingen meer een universeel dan een locaal karakter gedragen. In Engeland b.v. waar voor een derde der gemeenten verkiezingen plaats hadden en waarbij 15 millioen kiezers waren betrokken, leed de Labourpartij een verpletterende nederlaag. Er had een massale verschuiving naar rechts plaats. De wijzigingen, die Attlee enige weken geleden in zijn ministerie had aangebracht, konden de ontevreden kiezers niet tot een sympathieke houding brengen. De ontstemming van het kiezersvolk is hoofdzakelijk te wijten aan een te ver doorgedreven partijpolitiek, die zich o.a. manifesteerde in het voornemen om het vetorecht van het Hogerhuis tot één jaar terug te brengen, en niet het minst aan de maatregelen op het gebied van voeding en kleding, die menig huisvrouw balorig heeft gemaakt. Dat de conservatieven juichen is ver-

[p. 311]

klaarbaar, en de opmerking van Churchill, dat zijn partij een schitterende overwinning had behaald over de 'verkeerd gerichte krachten, die het land reeds ver op de weg naar de vernietiging hebben geleid', was niet misplaatst. Iets anders echter is, of het verlangen van lord Woolton, voorzitter van de conservatieve partij om nieuwe verkiezingen voor het Lagerhuis uit te schrijven, onmiddellijk moet vervuld worden omdat dit Huis niet meer de politieke overtuigingen der democratische meerderheid zou vertegenwoordigen.

In Frankrijk en in Rome hebben de gemeenteraadsverkiezingen meer een onderdeel uitgemaakt van de internationale strijd tegen het communisme. De 'Democrazia Christiana' heeft zich te Rome, met behulp van kleinere partijen, gehandhaafd, zodat te Rome in het jubeljaar 1950 een katholieke burgemeester als gastheer kan optreden.

De uitslag der gemeenteraadsverkiezingen in Frankrijk bracht er de regering in een moeilijk parket de Gaulle is, tot in Parijs toe, de grote overwinnaar. Nochtans heeft hij de absolute meerderheid niet gehaald en alleen door een kunstmatige arithmetiek - het niet meetellen van de 'separisten', die geen nationale partij zijn - kan hij zich beroemen de meerderheid verworven te hebben. Daarom zou hij Kamerontbinding en nieuwe verkiezingen wensen, maar de Kamer kan niet ontbonden worden zonder wijziging van de grondwet, waarin de mogelijkheid van nieuwe verkiezingen eerst tegen Juni 1948 wordt gegeven. Op een referendum bestaat ook geen kans. Tot een staatsgreep wil de Gaulle, verstandigerwijze, zijn toevlucht niet nemen, zodat hij zich beperkt heeft tot een voorstel van samenwerking met een centrum, dat, bestaande uit gematigde socialisten, radicalen en het overschot van de M.R.F. voorbereidingen kon treffen tot afschaffing der evenredige vertegenwoordiging. De aangezochte partijen hebben echter besloten hun zelfstandigheid te handhaven teneinde de Franse politiek te vrijwaren, zowel tegen communisten als tegen een persoonlijk bewind van de Gaulle. Met het oog op de verwarde politieke en economische toestand heeft Ramadier een vervroegde zitting van de vertegenwoordiging belegd, waar het heet is toegegaan. Nadat Ramadier, die zelf niet zonder schuld is, gewaarschuwd had tegen het opdrijven van de lonen, dat weer een sterker omhooggaan van de prijzen tengevolge heeft, bezwoer hij de Kamer geen crisis te veroorzaken en wees hij op de noodzaak om de democratische-republikeinse beginselen te verdedigen: 'Het politieke klimaat van Frankrijk is geladen met electriciteit. De zenuwen zijn tot het uiterste gespannen. De arbeidersbewegingen, die profijt trekken uit deze toestand, worden veranderd in politieke bewegingen, met het doel het Franse gezag ten onder en de productie tot stilstand te brengen'. Daarna nam de communist Duclos het woord en beschuldigde de regering, dat zij het land in handen speelde van het Amerikaans kapitalisme. De bewijzen er voor raakten kant noch wal, zodat de minister-president onder bijval van alle niet-communisten, plechtig verklaarde, dat Duclos' woorden geen betekenis meer hadden. Buiten de vergadering trachtten een 15.000 communisten, in de buurt van de Arc de Triomphe een bijeenkomst der Gaullisten te verstoren. Zij werden op voorzichtige wijze uiteengeslagen. Bij gebrek aan een betere oplossing verkreeg Ramadier een motie van

[p. 312]

vertrouwen met slechts 20 stemmen meerderheid (300-280). Het gevolg zal zijn, dat men zal trachten te komen tot een republikeinse concentratie, die de beide uiterste partijen zoveel mogelijk machteloos poogt te houden. De vrees voor een burgeroorlog leidt tot een compromis, dat eerder vroeg dan laat onhoudbaar zal blijken. Ramadier zal in ieder geval de plaats moeten ruimen hetzij voor Herriot, die na de overwinning der Gaullisten, zijn twee en veertigjarig burgemeesterschap van Lyon heeft moeten neerleggen, hetzij voor Blum, die maar niet van het politiek toneel kan verdwijnen of voor een andere b.v. Reynaud uit de 'dii minores'.

In de Satelliet-staten werkt de Cominform ongestoord verder aan de 'zuivering'. In Roemenië is de 75-jarige Manioe tot levenslange dwangarbeid veroordeeld! De leider der liberalen George Tatarescoe, er van beschuldigd aan agenten van het Amerikaanse imperialisme inlichtingen te hebben verstrekt omtrent interne aangelegenheden, is als minister van buitenlandse zaken ontslagen en opgevolgd door Anna Pauker, een doorgefourneerde communiste, die haar leerschool in Moscou heeft gelopen en de 'Passionaria' van dit land genoemd kan worden. Koning Michael zal op 20 November de bruiloft van prinses Elizabeth te Londen bijwonen en men vraagt zich af, of hij in het hol van de leeuw zal durven terugkeren?

Beducht voor hetgeen de Boerenleiders in de andere satelliet-staten overkwam, heeft zich Mikolajczyk, eertijds de leider van de Poolse regering in ballingschap te Londen, daarna vice-president der communistische regering te Warschau, tijdig gewaarschuwd, door de vlucht aan een veroordelend vonnis onttrokken. Te Londen aangekomen zette hij uiteen, dat de taktiek der Sovjet-aanhangers was, eerst de leiders der verzetspartijen door de dood onschadelijk te maken om, nadat politieke tegenstand onmogelijk was gemaakt, over te gaan tot de vervolging van de Kerk.

In Hongarije speelde zich een parallel geval af. Daar voelde zich Zoltan Pfeiffer, leider van de Hongaarse onafhankelijkheidspartij eveneens door de Cominform bedreigd en wist zich nog tijdig op Oostenrijks grondgebied te begeven. Het Katholieke weekblad 'De nieuwe Mens' werd verboden, omdat het een brief had gepubliceerd van de Hongaarse primaat, kardinaal Mindszenty, waarin deze protesteerde tegen de druk, die door de communistische partij wordt uitgeoefend op al diegenen, die zich aan haar niet willen onderwerpen.

Zelfs tot in Slowakije reikt de hand van de Sovjet. Daar is Dr Josef Staake, lid van de christen-democratische partij gearresteerd onder dezelfde regelmatig terugkerende beschuldigingen van complotvorming tegen het welzijn van de staat, van uitlevering van gewichtige stukken aan buitenlandse mogendheden, etc.

Zo is de 'cold war' al in volle gang. Chili verbrak de diplomatieke betrekkingen met Yougo-Slavië en de Sovjet wegens het organiseren van communistische organisaties, Brazilië volgde dit voorbeeld om dezelfde reden, en Canada heeft de Sovjet-republieken laten weten, dat het niet langer onbetamelijke uitlatingen tegen zijn regering kan dulden van Russische diplomaten in zijn land.

Intussen heeft de Sovjet-Unie haar October-revolutie feestelijk herdacht. Er was een massa-parade op het Rode Plein, waarbij de Amerikaanse

[p. 313]

ambassadeur ontbrak, 'omdat hij het weer te nat en te koud vond'. Truman verzocht 'de welgemeende wensen van het Amerikaanse volk aan het Russische volk over te brengen', welke woorden ieder kan opvatten, zoals hij wil. Molotoff, minister van buitenlandse zaken, hield een hooggestemde rede over de vredelievendheid van de Sovjet en de oorlogszucht der andere imperialistische staten, met name de V. St. Deze, zo zeide hij, 'eisen steeds meer bases voor hun expansie. Maar hun streven naar de wereldheerschappij zal dat land niet redden van een steeds dieper wordende economische depressie.' En met stalen onbewogenheid verklaarde Molotoff verder: 'Onze politiek vindt haar grondslag in het respect voor de souvereiniteit van alle staten, van non-interventie in de binnenlandse aangelegenheden van andere staten! De Sovjet-Unie heeft belang bij een duurzame vrede. Waarom zou ook in vredestijd de samenwerking met de V. St. en Gr. Brittannië onmogelijk zijn?'

De klap op de vuurpijl was echter de mededeling, dat het geheim van de atoom-bom, waarop de politiek der V. St. gebaseerd is, als niet bestaande mag worden beschouwd. Van Amerikaanse zijde is hierop geantwoord dat iets anders is het kennen van het atoomgeheim en iets anders het fabriceren van atoombommen. Voor dit laatste is geld, arbeid en materiaal nodig. Het is de kwestie, of de Russen over de industriële capaciteit beschikken en weten, hoe belangrijke hoeveelheden atoombommen te vervaardigen. De Franse communisten hebben al betogingen gehouden over dit Russisch succes en de 'Osservatore Romano' verheugt zich er ook in, omdat thans opnieuw blijkt, dat de vrede niet gehandhaafd blijft door het aanmaken van munitie, maar door verandering in de geestesgesteldheid.

K.J.D.

October is de maand geweest van de Congressen.

De 5de October hield de C.V.P. een voorlichtingscongres, dat voorbereid was op een bijeenkomst van de C.V.P.-groep van de Kamer van Volksvertegenwoordigers. De C.V.P.-ministers, waaronder de Heren Eyskens (Financiën) en Duvieusaert (Econom. Zaken en Middenst.) voornamelijk uitblonken, hadden er verslag uitgebracht over 's Lands beleid sinds de vorming van het cabinet Spaak. Het is dan ook de uiteenzetting geweest van diezelfde twee ministers die de grootste indruk heeft gemaakt op de talrijke deelnemers aan het voorlichtingscongres.

Het duurde niet lang, of de objectieve toeschouwer kwam tot de conclusie, dat, indien de overige ministers geen al te schitterend figuur sloegen, hetzij omdat zij, zoals de Heer Struye, nog op zoek waren naar leidende principes in hun beleid, hetzij omdat zij, zoals de Heren Orban en Verbist, slechts gemeenplaatsen ten gehore brachten, het nochtans de kaderleden zelf waren die niet opgewassen bleken voor hun taak; dit zowel door gemis aan politieke zin, als door gebrek aan belangstelling voor al hetgeen niet rechtstreeks verband hield met hun locale of professionele belangen. Zou de C.V.P. dan de partij zijn van de mediocriteit? Zo ja, dan ware dit hoofdzakelijk te wijten aan de politieke onrijpheid, èn van de kaders, èn van de aanhangers van de partij⁽¹⁾.

(1) De 26 October volgde nog een Organisatiecongres van de C.V.P., met het oog op enkele belangrijke wijzigingen aan de statuten.

[p. 314]

De 26e October hield ook de Belgische Socialistische Partij haar jaarlijks congres. De Socialisten gewagen nooit van malaise: zij lijden in stilte; aan de moeilijkheid, een Socialistische Internationale te reorganiseren; aan de innerlijke verdeeldheid aangaande hun verhouding tot de Communistische Zusterpartij; aan de vergrijzing van de B.S.P., ten gevolge van de neomalthusianistische levensopvattingen van haar leden.

De degelijke organisatie - waaraan de C.V.P. een puntje kan zuigen - en de prominente persoonlijkheid van de Eerste-Minister Spaak, moeten aller aandacht van de zeer reële malaise afwenden. Dit Congres is voor de Heer Spaak tot een persoonlijke triomf uitgegroeid. Omstraald met de glans, die hij een paar dagen vroeger te Lake-Succes had verworven, waar de voorzitter van de Uno de zitting had geschorst na zijn schitterende toespraak over de Balkankwestie, 'om de volgende sprekers geen oneerlijke concurentie aan te doen', had hij het gemakkelijk om zijn buitenlandse real-politiek te doen verkiezen boven de gevaarlijke dromerijen van de crypto-communistische Mevr. Isabelle Blum, en zijn binnenlands beleid te doen goedkeuren, niettegenstaande de critiek van den Heer Missiaen en andere anticlericale keffers; à vaincre sans peril... Het gevaar was voor hem des te geringer, daar zelfs De Brouckère, de socialistische profeet, de vergadering had gewaarschuwd tegen de voormalige communistische bondgenoten.

Het is dan ook niet te verwonderen, indien het Congres zich uitgesproken heeft ten gunste van de huidige B.S.P.-C.V.P. regeringsformule. Wat de moties betreft, iedereen weet dat er geen te groot belang aan gehecht mag worden: enerzijds moeten zij de partijgenoten geruststellen over de orthodoxie en de strakheid van de gevolgde politiek, terwijl zij anderzijds voor de partner een aanmaning moeten zijn tot inschikkelijkheid. Er zijn er nochtans drie, die een speciale aandacht verdienen: de eerste, waarbij tot de voortzetting van de gecamoufleerde schoolstrijd wordt besloten, de tweede, waarbij de noodzakelijkheid van de uitbouw ener familiale politiek wordt bevestigd; de derde, waarbij beslist wordt over te gaan tot de oprichting van een Landbouwafdeling van de B.S.P. Aldus wordt de C.V.P. gewaarschuwd. Het is te hopen, dat ze weldra de weg van de lapmiddelen-politiek in de sector van de landbouw zal verlaten, om beslist een aanvang te maken met de dringende structuur-hervormingen. Het gevaar is immers niet denkbeeldig, dat de C.V.P. hier te laat zou komen, zoals de Katholieke Partij destijds te laat is gekomen bij de werklieden.

Uit de Liberale hoek is er maar weinig te verwachten. Evengoed als de middenstanders bij de jongste wetgevende verkiezingen, beseffen de landbouwers, dat de klok niet vijftig jaar achteruit gezet kan worden. Ook weerklinkt de sirenenzang van de Liberale woordvoerders in de verlatenheid van hun protestvergaderingen. Er zijn nochtans gechevroneerden van de politiek, in de C.V.P.-groep van de Senaat, wier besef van zaken evenmin up to date is. Dit is gebleken ter gelegenheid van de verkiezing van de voorzitter van de Senaat, de 11 November. De vroede vaderen hebben die dag de regering, en de voorzitterszetel van den Heer Frans van Cauwelaert in de Kamer van Volksvertegenwoordigers, aan het wankelen gebracht. Zij steunden immers op een onbekookte wijze - ah, cette troisième jeunesse! - de kandidatuur van den Heer Gillon, één van de laatste liberale sena-

[p. 315]

toren en tevens lid van de oppositie, tegen die van een socialistisch candidaat. Gelukkiglijk heeft deze laatste het gehaald, dank zij de steun van enkele meer bezadigde C.V.P.-senatoren. Het is echter jammer dat de voortvarendheid van de rechterzijde een mogelijke discussie over den socialistischen kandidaat zelf had uitgesloten. Met het gevolg dat de verkozen voorzitter in vele opzichten niet de gewenste persoon is om thans dit hoge ambt te bekleden.

Het is te hopen dat de éénsgezindheid in de schoot van de regering, die moeilijk verwezenlijkt wordt, en eerder versterkt uit de Liberale (Oud-Min. Devèze) en communistische (Dispy en... Van Glabbeke, dixit Spaak) interpellaties te voorschijn is gekomen, niet verzwakt zal blijven ten gevolge van deze inelegantie vanwege de C.V.P.-senatoren ten opzichte van de socialistische Linkerzijde van de Senaat.

Wat er ook van zij, een congres als het 15e van het Algem. Christ. Vakverbond, en studiedagen als die van de Middenstand te Brussel, kunnen slechts het partnership met de C.V.P., die de volledige steun geniet van beide standen-organisaties, door de Socialisten meer op prijs doen stellen. De kracht van het A.C.V. is sinds lang bekend; en de middenstand geeft sinds enkelen tijd blijk van een creatieve verbeeldingskracht, die om haar nieuwigheid alleen reeds vermeldenswaard is.

De stugge houding van de Heer Buset, die aan het gehele land voor de oplossing van het Koningsvraagstuk de wil van zijn partij-leiding wil opdringen, orftstemt dan ook des te meer. Het laatste interview, dat hij aan een Brussels blad heeft toegestaan, naar aanleiding van de repliek van Oud-Minister De Vleeschauwer op de artikelenreeks van de Oud-Premier Pierlot, was een monument van hoogmoedige onverdraagzaamheid.

Het is niet bij de Socialisten alleen, dat er onverdraagzaamheid te betreuren valt. De Heer P. Vermeylen, Minister voor Binnenl. Zaken, mocht het ervaren vanwege het liberale blad 'Le Matin', dat tegen hem is uitgevaren, omdat hij in een brief, gericht tot de Gouverneur van Brabant, aangedrongen had op een stipte toepassing van de taalwetten in het Brusselse. Aan deze aanval op de zoon van August Vermeylen kan men meten, hoeveel terrein de Vlaamse Beweging in het Land verloren heeft, ten gevolge van het misbruik, dat vele verdwaalden tijdens de oorlog van de Vlaamse zaak en van de Vlaamse symbolen gemaakt hebben. Het is trouwens niet in de stedelijke administratie van Brussel alleen, doch in al de Openbare Besturen te Brussel, dat de taalwetten dagelijks worden vertrapt.

De Vlaamse volkskracht is nochtans niet te stuiten: de volkstelling, die zal gehouden worden krachtens het intussen wetgeworden ontwerp, dat in de Kamer van Volksvertegenwoordigers de 14e October gediscussieerd werd, zal er het bewijs van brengen.

De Wallinganten weten dit zo goed, dat zij in het begin van het afgelopen zittingsjaar een wetsontwerp tot wijziging van de Grondwet hadden ingediend, waarbij het federaal regime in België zou worden ingevoerd. Het staat nu reeds vast, dat het evengemeld ontwerp niet eens in overweging zal worden genomen, daar geen enkele procedure strekkende tot de herziening van de Grondwet, mag worden ingezet onder een Regentschap.

A.V.S.