Streven. Jaargang 1

[p. 202]

Politiek Overzicht

Vrijdag, 10 oktober, heeft de verenigde zitting der Staten-Generaal het wetsontwerp aanvaard, waarbij prinses Juliana, voor de tijd, gedurende welke de Koningin het koninklijk gezag neerlegt, als regentes van het koninkrijk zal optreden. Deze gebeurtenis is voor het Nederlandse volk een diepe teleurstelling. Het is zo samengegroeid met 'Onze Koningin', wier trouwe plichtsbetrachting en innig-christelijke zin, geheel haar regering door, een voorbeeld ter navolging is geweest, dat het zich niet kan voorstellen, dat het ooit anders zou kunnen worden. Terecht is echter opgemerkt, dat 'het niet behoeft te verwonderen, dat de zware zorgen, welke op Haar hebben gedrukt en nog steeds drukken, niet ongemerkt aan Haar gezondheid zijn voorbijgegaan.' Een lichtstraal is de officiële verzekering, dat er voor ongerustheid niet de minste reden bestaat. We mogen dus hopen, dat het tijdelijk regentschap van niet al te lange duur zal zijn.

29 Sept. heeft de minister van binnenlandse zaken van Oost-Indonesië een belangrijke redevoering gehouden, waarin hij de grondlijnen van zijn program uiteenzette. De omstandigheid, dat zijn collega en premier, wegens misbruik maken van zijn positie tot ontslag gedwongen werd, kan een bewijs zijn, dat ook deze regering de kinderziekten nog moet overwinnen, maar men mag haar in geen geval een 'marionetten-regering' noemen. Zijne Excellentie verklaarde, dat het federale beginsel niet alleen voor de verhoudingen naar buiten, maar ook naar binnen zal worden toegepast. De centrale bevoegdheden van Nederlandse bestuurs-ambtenaren zullen op korte termijn worden overgedragen aan zelfbewuste organen, hetgeen mee zal brengen de instelling van vertegenwoordigende raden. De Nederlandse bestuursambtenaren treden dan terug om adviseurs te worden. Overigens kan hij nog geen Nederlanders missen, die echter karaktervolle mensen moeten zijn en goed onderlegd op juridisch, economisch en sociaal gebied. Vooral op het gebied van onderwijs ziet hij verlangend uit naar vermeerdering van Nederlandse onderwijzers.

Wat de 'Republiek' betreft, is practisch de toestand nog ongewijzigd. Het gemiddelde dagelijkse verlies aan Nederlandse levens bedraagt vier, en de dagelijkse onkosten boren steeds dieper gaten in onze schatkist. Minister Beel is echter optimistisch. Hij heeft de indruk, dat de greep van de republikeinse propaganda op de bevolking der bevrijde gebieden begint te verzwakken. Als gevolg daarvan was het, volgens hem, niet meer nodig de politionele actie verder voort te zetten, ook met het oog op de repercussies van buitenlandse zijde, die bij voortzetting der actie te verwachten waren. Intussen hebben de consuls, behalve de Amerikaanse waarnemers, die te laat kwamen, hun inspectietocht over Java beëindigd en als reden voor het niet-nakomen van het 'staakt het vuren' bevonden, dat het Nederlandse leger, dat enige wiggen op Java had gevormd, last kreeg

[p. 203]

met de daartussen achtergebleven Indonesische troepen, die er de politiek der verschroeide aarde toepasten. Noodzakelijkerwijze moest dit leger dan overgaan tot zuiveringsacties. De schuldvraag bleef in dit rapport in het half-duister. Vandaar dat Dr van Kleffen in de V.R. verduidelijking aanbracht: 'Het rapport geeft nergens de indruk, dat de Nederlanders zich ook maar de geringste geweldplegingen hebben gepermitteerd jegens de vreedzame bevolking. De V.R. dient een beroep te doen op de republikeinse regering om haar zinloze en wrede gewelddaden na te laten. Alleen omdat wij gedwongen zijn deze gewelddaden tegen te gaan, wordt er op Java en Sumatra gevochten.' van Kleffens bracht verder in herinnering, dat Sjaroefoeddin op 21 Aug. had aangespoord tot 'vernietiging van de vijand en vernieling van zijn bezittingen', dat de republikeinse regering de onderhandelingen over de evacuatie van gijzelaars opzettelijk heeft vertraagd, dat Nederlandse vrouwen en zelfs kinderen in gedwongen concubinaat leefden en tenslotte waarschuwde hij tegen het Sovjet-voorstel, dat de troepen zich zouden moeten terugtrekken binnen de oorspronkelijke demarcatie-lijn. Dat voorstel is 'geladen met dynamiet.' Als die troepen zouden terugtrekken, zou een groot deel van de bevolking ten slachtoffer vallen aan gruwelijke republikeinse maatregelen en de Nederlandse regering kan deze verantwoordelijkheid niet op zich nemen.

België en Australië hebben als het derde lid van de bemiddelingscommissie de Verenigde Staten gekozen en de drie vertegenwoordigers zullen te Batavia of Djokja beide partijen horen.

Slechts zestien mogendheden, want de satelliet-staten benevens Tsjecho-Slowakije en Finland hebben van de Sovjet geen verlof gekregen de conferentie te Parijs bij te wonen, beraadslaagden over een rapport, dat zij, volgens het voorstel van Marshall, aan de Verenigde Staten zouden voorleggen omtrent hun hulpbehoeftigheid. Zij hebben daarbij te veel gespeculeerd op de goedgeefsheid van de rijke oom in Amerika, want, na inzage van deze bedelbrief, verklaarde William Clayton, onderminister van economische zaken, dat dit stuk onaanvaardbaar zou zijn voor het Congres, omdat het meer weg had van een boodschappenlijst dan van een plan voor Europese samenwerking. Zijn hoofdbezwaren waren, dat de cijfers voor de behoeften van Europa te globaal waren en dat in geen enkel opzicht iets van een poging tot onderlinge samenwerking bleek. Er werd niet gesproken over een poging tot munt-eenheid, over het afbreken van tolmuren, over ruiling van arbeidskrachten. Wel werd er Amerikaans fruit gevraagd, ofschoon zowel Frankrijk als Italië over grote fruitoverschotten beschikken. Ofschoon 'Benelux' in dit opzicht op de goede weg is, hoe langzaam ook, is het duidelijk, dat Europa niet in een handomdraaien een federatieve eenheid kan worden, zoals de Verenigde Staten die vormen willen. Daarvoor loopt beider historie en ontwikkeling te ver uiteen.

De zestien te Parijs hebben daarop met grote ijver hun thema over gemaakt. Als resultaat er van deelde Dr Hirschfeld mee, dat de kolen- en staalproductie aanzienlijk verhoogd zal worden, dat de samenwerking der Europese staten gericht zal zijn op de vervanging van bilaterale door

[p. 204]

multilaterale verdragen en dat de valuta der verschillende landen transferabel zal worden. Zo hoopt men in vier jaar tijds het levenspeil te hebben bijgewerkt. Hirschfeld waarschuwde tevens, dat de Amerikaanse steunverlening niet onvoorwaardelijk zal zijn, doch dat waarborgen zullen gesteld worden, dat de dollars niet in een bodemloze put vallen.

President Truman, wien per extra-luchtkoerier het rapport werd toegezonden, is onder de indruk gekomen van het honger- en koude-gevaar, waarmee Europa bedreigd wordt, als niet spoedig hulp wordt geboden. Niet alleen heeft hij een aantal senatoren naar Europa gezonden om poolshoogte te nemen van de werkelijke toestand, hij heeft zich gehaast een conferentie te beleggen van zijn ministers en van zes grote leiders van het Congres.

Zij kwamen tot de bevinding, dat voor sommige landen, met name voor Italië, Frankrijk en Oostenrijk, spoedige hulp nodig was om te voorkomen, dat zij naar het communisme zouden afglijden. Om aan deze landen reeds tussentijdse steun te geven, zal een speciale Congreszitting bijeengeroepen worden en het overige zou kunnen overgelaten blijven aan de gewone eerste bijeenkomst bij de aanvang van het volgend jaar. Het bedrag voor deze eerste hulp werd op ongeveer 500 millioen dollars berekend. Vooral van republikeinse zijde zal er wel enig verzet tegen deze plannen geboden worden.

De uitkomsten van dit senatoriaal onderzoek zijn verschillend. De een heeft nergens ondervoede mensen ontmoet en de ander bevond, dat de bevolking voedsel gebruikte, waarvan zelfs 'een zwijn afkerig zou zijn'. De Amerikaanse regering blijft echter van mening, dat spoedige hulp gewenst is. Daarom heeft zij een beroep gedaan op de medewerking van de staatsburgers om de overvloedige voeding te beperken. Laat ieder dagelijks één snede brood minder eten, de overschotten niet wegwerpen, maar gebruiken, en door deze politiek aan de familietafel toe te passen, zal Europa van honger en derhalve van het communisme gered worden!

Beter dan Roosevelt heeft Truman het gevaar, dat de wereld van uit Rusland bedreigt, begrepen. Hij tracht alle krachten samen te bundelen om dit te bestrijden. Bij zijn bezoek aan Brazilië sprak hij te Rio de Janeiro over de schaduw van agressie, die over Europa hing. 'De oude wereld is uitgeput, haar beschaving is in gevaar, haar volken leven in vrees voor de toekomst. Hun hoop moet gevestigd worden op onze nieuwe wereld. Daarom moet het westers halfrond zich verenigen tot verdediging.'

In Griekenland is hij er in geslaagd, zij het niet zonder druk, samenwerking te verkrijgen tussen de elkaar vijandige partijen der populisten, (de monarchalen) en de republikeinen. Tsaldaris, de monarchale minister-president heeft zijn portefeuille overgedragen aan de republikein Sopheolis en beide partijen zullen trachten de opstandige benden, die van uit Albanië, Yougo-Slavië en Bulgarije, op instigatie van de Sovjet, gesteund worden, tot onderwerping te brengen. De nieuwe regering beloofde onvoorwaardelijke amnestie aan alle rebellen en mocht dit niet aanvaard worden, dan zal de gehele natie in het geweer geroepen worden om de opstand te onderdrukken.

In de U.N.O.-vergadering heeft Marshall openlijk de strijd aangebonden tegen de obstructie, die Rusland door misbruik te maken van het

[p. 205]

veto-recht uitoefent. Driemaal is een poging van de Veiligheidsraad om de Griekse kwestie aan te pakken door 'een permanent lid' getorpedeerd. Toch mag de U.N.O. geen onverschillig toeschouwer blijven, als een harer leden in gevaar is. Al twee jaar is Amerika doende met de Sovjet tot overeenstemming te komen over de onafhankelijkheid van Korea en nog is niets bereikt. Hetzelfde geldt van de commissie van toezicht over het gebruik van de atoomenergie. Het zijn Rusland en Polen, die alle voortgang in deze zaak belemmeren. Daarom leek het Marshall verkieslijker, dat het veto-recht in de V.R. zou beperkt worden tot kwesties van procedure en van toelating van nieuwe leden. Bovendien stelde hij voor, dat, althans voor het komende jaar, de behandeling van de dringende zaken zou worden in handen gelegd van een blijvende commissie uit de 55 leden, opdat aldus de oplossing der internationale moeilijkheden vergemakkelijkt zou worden. Marshall oogste met zijn rede veel bijval. De Sovjet-gedelegeerde, Vishinsky, was op deze aanval niet voorbereid en verzocht 24 uur uitstel, alvorens zijn antwoord te geven. Toen hij de volgende dag, na Stalin geraadpleegd te hebben, het woord nam, viel dit bitter tegen. In plaats van een redelijke argumentatie, stortte hij over de vergadering gedurende anderhalf uur een demagogische woordenvloed uit, die in dit milieu volkomen detoneerde. Volgens Sovjetgebruik keerde hij de rollen om. Hij sprak bedreigingen uit tegen degenen, die, heimelijk en openlijk, op een nieuwe oorlog aanstuurden. De oorlogophitsers bedreigen de vredelievende volken, zoals Rusland, met oorlog en trachten de verantwoordelijkheid daarvoor op hun schouders te leggen. En na een aantal namen van personen en bladen genoemd te hebben, die zich in zijn ogen daaraan schuldig maakten, verzocht hij, namens de U.S.S.R., dat de U.N.O. zo spoedig mogelijk maatregelen zou treffen tegen de oorlogspropaganda, die in sommige landen wordt gevoerd, vooral in de Verenigde Staten.

Deze woorden hebben in zoverre verhelderend gewerkt, dat nu voor heel de wereld gebleken is, dat met de Sovjet geen land te bezeilen is. De vraag kan gesteld worden, of het nog de moeite loont de U.S.S.R. in de U.N.O. te houden en of het niet beter is open kaart te spelen.

Ook het bericht over het Communisten-Congres wijst in deze richting. Te Belgrado zal een bureau worden ingesteld, dat tot taak heeft de coördinatie van alle activiteit der communistische partijen in de satellietstaten en tevens in Tsjecho-Slowakije, Frankrijk en Italië te regelen. Aldus wordt de vijfde colonne, die vóór 1943 onder de naam van Komintern bestond, hersteld. Men mag deze daad beschouwen als een papieren oorlogsverklaring aan de Verenigde Staten.

In al deze landen heeft men de leiders der oppositie reeds opgeruimd. In Yougo-Slavië moest generaal Draja Mihailovich, die mede voor de vrijheid gestreden had, zijn verzet tegen de Sovjet-overheersing met de dood bekopen. In Hongarije stierf in de gevangenis de algemene secretaris van de Kleine-Boerenpartij, Bela Kovacs. In Roemenië werd de 74 jarige leider van de Boerenpartij, Juliu Maniu, gevangen gezet; in Polen verdween eveneens de Boerenleider, Mikolajczyk; in Albanië werden wegens zogenaamde samenzwering 16 tegenstanders der regering gedood en tenslotte

[p. 206]

onderging in Bulgarije Nikola Petkoff, eveneens leider van de Boerenpartij, hetzelfde lot door ophanging. In geen enkel geval heeft de tussenkomst van de westerse mogendheden iets gebaat. Het geval-Petkoff is des te tragischer, omdat deze vrijheidsheld zich in de strijd tegen de nazi's heldhaftig gedragen heeft. Tijdens het Rijksdagproces zorgde hij, dat de Bulgaar Dimitroff, dezelfde, die hem nu liet veroordelen, een onderhoud kon hebben met zijn moeder. Uit dankbaarheid verzekerde deze: 'Als mijn zoon het overleeft, zal hij het u duizendmaal vergelden.' Inderdaad!

Thans schijnt Oostenrijk aan de beurt te komen, waar de regering-Gruber zich al onveilig begint te voelen, zodat de Gaulle terecht kon zeggen, dat de Franse oostgrens bedreigd wordt.

De woorden van kardinaal Spellman zijn niet alleen voor de Amerikaanse katholieken gesproken. 'Het is een dwaasheid onszelf te bedriegen, dat wij in vrede leven. Want wij weten, dat niets van al datgene, waarvoor wij gestreden hebben, vrucht heeft gedragen. De gehele wereld en iedere mens in deze wereld staat voor de grootste crisis in de geschiedenis van de beschaving.'

Niettegenstaande deze onrustbarende verschijnselen heeft Trygve Lie, secretaris-generaal der U.N.O. de hoop op een compromis tussen de grote mogendheden nog niet opgegeven. 'Te denken, dat deze onenigheid tot oorlog zal leiden, is onmogelijk en onverdraaglijk', sprak hij.

De U.N.O. heeft na het Russisch incident haar werkzaamheden voortgezet. Zij heeft een bijzondere commissie benoemd voor Palestina. Nog steeds kunnen de Joden en de Arabieren het niet eens worden. De mandataris, Engeland, kon het niet verantwoorden, dat voortdurend meer Joden tersluiks het H. Land trachtten binnen te komen. De Labour-regering nam tenslotte een radicale maatregel, die veel kwaad bloed heeft gezet. Zij stelde de opgevangen Joden, die met hun schip de 'Exodus' in Palestina aan land hadden willen gaan voor de keuze, ofwel op Cyprus of in Frankrijk ontscheept te worden ofwel doorgevoerd te worden naar een concentratie-kamp in Duitsland. De Joden weigerden het eerste en aanvaardden passief, nu uit Engelse hand, wat Hitler hen destijds had opgelegd. Hier bedreef de Labour-regering een onherstelbare psychologische fout. De ontscheping der Joden, die te Hamburg plaats vond, heeft heftige verontwaardiging gewekt, want het feit, dat zij met geweld van boord moesten verwijderd worden en gevoerd werden naar het beruchte kamp te Belsen, deed bij de onbekeerbare Duitsers de vraag rijzen, of het democratisch regiem in de practijk veel verschilde van de nazi-methodes. Natuurlijk ten onrechte, maar de verkeerde indruk was gevestigd. Dat Engeland, tot in Londen toe, blootgesteld aan aanslagen der Sionisten, meer dan genoeg heeft van dit mandaat, is verklaarbaar. Nu is het aan de U.N.O. om een oplossing te vinden in deze zeer intricate kwestie.

Op 15 Augustus is in Brits-Indië de zelfstandigheid der beide delen: Pakistan en Hindoestan, afgekondigd. Ook hier heeft de Labour-regering er naast getast. Want de gevolgen van deze terugtrekking uit het Indisch bestuur zijn ontzettend geweest. Een ware volksverhuizing van Mohammedanen en Hindoes (60 millioen) naar de wederzijdse delen begon tegelijk

[p. 207]

met een uitmoording van elkaar, die aan tienduizenden het leven heeft gekost, om niet eens te spreken van de ontzettende ellende, die deze land verhuizers moesten doorstaan om het doel van hun uittocht te bereiken.

Gandi vierde zijn 78^ste verjaardag in boete en vasten, en Churchill beschuldigde de labour-regering van verbreiding van ellende, verwoesting en doodslag onder de massa's in Indië.

Het aantal leden der U.N.O. is, sinds de vredesverdragen geratificeerd zijn, toegenomen met Pakistan en Yemen. Door het veto van Rusland werden Finland en Italië afgewezen. Italië, over welks koloniën nog altijd moet beslist worden, moet door communistische onlusten murw gemaakt worden, maar de Gasperi weet zich voorlopig staande te houden.

Naar aanleiding dat Triëst een vrije stad is geworden, probeerden Yougo-Slavische legerafdelingen er zich vóór de bepaalde tijd van meester te maken, maar de koelbloedigheid van enkele Amerikaanse soldaten wist erger te voorkomen.

5 October zag de renbaan van Vincennes de grootste betoging, die ooit in of bij Parijs is gehouden. Generaal de Gaulle wist ongeveer een half millioen toehoorders om zich te verzamelen en voer heftig uit tegen de machteloze regering, die op geen enkel gebied de inzinking wist tegen te houden, omdat zij in partijstrijd verward zat. Hij wees op het separatistisch gevaar, dat van uit den vreemde het vaderland bedreigde en zei, dat het noodzakelijk was vertrouwen te stellen in Amerika en met de westelijke mogendheden de handen in elkaar te slaan om te voorkomen, dat zij afwerp-plaatsen werden voor de bommen.

De komende gemeenteraadsverkiezingen zullen tonen, of de Gaulle een goede kans maakt voor de eenheid.

K.J.D.

Wanneer men de afgelopen maand in België overschouwt, wordt men dadelijk getroffen door de grote bedrijvigheid van de Belgische politici op het internationaal plan. De Belgische delegatie te Montreux op het Congres der Europese Federalisten was bijzonder talrijk, en door haar waardevol werk in de commissies, heeft zij daarenboven de aandacht op zich gevestigd. Het heeft dan ook geen verwondering gewekt, dat Mster Bohy, voorzitter van de Socialistische groep in de Kamer van Volksvertegenwoordigers, tot voorzitter werd gekozen van een vergadering, die door de optimisten het eerste Europees Parlement wordt genoemd, en door de nuchtere Zwitsers 'une assemblée d'idéalistes' (La Suisse, van 18-9-1947) of ook een 'congres van godsdienstige en politieke dilettanten' (Die Weltwoche, van 19-8-1947).

In de U.N.O. heeft de Belgische afgevaardigde in een opgemerkte rede aangestuurd op bezuinigingen. Of die bezorgdheid, na de woelige debatten van de laatste weken, ook een uiting is van 'idealisme', of eerder van onverstoorbaar geloof in de wijsheid van het mensdom, laten wij hier in het midden. Een grotere betekenis heeft wel de verklaring, ondertekend door de gewezen Belgische Premier Van Zeeland samen met Churchill en Herriot; ze werd de wereld ingezonden om het vertrouwen in het Marshall-initiatief te stimuleren en tevens de weg naar de éénmaking van Europa

[p. 208]

aan te wijzen. Hoezeer de Belgen begaan zijn met de gebondenheid van de Nederlanden, blijkt uit het belang, dat door de openbare opinie gesteld wordt in de aanstaande benoeming van een nieuwe gezant te den Haag. Het is te hopen, dat partijpolitieke berekeningen bij de evengemelde benoeming zullen achterwege blijven, zodat men naar het Nassauplein geen politicus zal zenden, vergrijsd in de dienst van een partij, doch wel een diplomaat, die zijn sporen heeft verdiend in de dienst van de Staat.

Maar ja, zijn er nog velen die zich werkelijk bekommeren om de dienst en het belang van de Staat? Men vraagt het zich af, wanneer men vaststelt, dat pogingen worden aangewend, ook in de omgeving van de Prins, om de Regent de bescheidenheid te doen verzaken, die bij zijn delicate positie past, op gevaar af zijn persoon te zien uitspelen, niet slechts tegen de Koning, doch ook tegen de monarchie. Gisteren immers werd de Regent, bij zijn terugkeer uit Congo, gehuldigd in de republikeinse stijl. Vandaag wordt hij, ter gelegenheid van de eeuwfeesten van J. Cockerill, ontvangen te Seraing en te Luik, waar de gehechtheid aan de monarchie eerder zwak is. Morgen zal hij te Parijs een bezoek brengen aan het officiële Frankrijk, dat nooit de smaad, ons leger en zijn aanvoerder in Mei 1940 aangedaan, heeft goed gemaakt. Op die tijdbom, door de regering Huysmans achtergelaten, zou de huidige regering wel kunnen springen, met het nagenoeg zekere gevolg van een nieuw volksfrontexperiment.

De lichtzinnigheid waarmee de pers het telegram van Belga heeft overgenomen, waarin aan oud-minister De Vleeschauer de onwaarschijnlijke verklaring werd toegeschreven, dat de Koning in de eerstvolgende weken naar België zou terugkeren, alsmede de hartstocht waarmee zij het heeft gekommentarieerd, wijst erop, hoe licht ontvlambaar de gemoederen zijn gebleven, wanneer het de Koning geldt. Hartstocht en onverdraagzaamheid zijn trouwens de hoofdkenmerken van het openbaar leven sinds de bevrijding. Zo werd de huldiging te Koekelberg van Kardinaal van Roey, bij gelegenheid van diens jubileum door de gelovige menigte omgewerkt in een Koningshulde; terwijl anderzijds de nietgelovige personaliteiten afzijdig bleven van de Kardinaalshulde. Vandaar dat terecht geschreven werd door de uitmuntende politieke chroniqueur, Reginald Hemeleers, in 'La Relève' (van 2 7-9-1947): 'Le Cardinal Van Roey n'a reçu, ni du côté de ses amis, ni du côté de ses adversaires, le jubilé qu'il méritait.'

De samenwerking van de C.V.P. en de B.S.P. begint niettemin vruchten af te werpen: de kloof die, sinds de vorming van de huidige regering tussen de Socialisten en de Communisten is ontstaan, wordt met de dag breder. Dit is gebleken o.m. ter gelegenheid van de staking in de Luikse Metaalnijverheid.

Dank zij de verenigde inspanningen van de Socialisten en van de Christenen, kon het conflict omstreeks de 20^ste September worden opgelost. Dadelijk werd de demagogische actie van de Communisten, in een motie van het bureau van de B.S.P. aangeklaagd; terwijl 'De Nieuwe Gids' de voldoening van de Volkspartij vertolkte in de volgende bewoordingen van een leeding (22-9-1947): 'Zo biedt de oplossing van het conflict te

[p. 209]

Luik er een tastbaar bewijs van, hoe de spanningen en moeilijkheden, waarmede de geleidelijke opbouw van de vredeseconomie en de sociale vooruitgang gepaard gaan, in het algemene plan van de vredesstrategie kunnen ingelast worden, op voorwaarde dat de partijen op democratische vredesvoet, en niet op communistische oorlogsvoet onderhandelen.' Voeg daaraan toe, dat de uitvallen tegen de Communisten in de Socialistische pers veelvuldiger worden, en bijzonder scherp zijn geweest naar aanleiding van de gerechtelijke moord op Petkoff.

Tegenover het voor de regering gunstig verloop van de staking in de Metaalnijverheid, staat de lastpost van de waarschuwingsstaking op 23 en 24 September van de handelaars over het gehele land. De middenstand voelde zich vooral geprikkeld door het al te driest optreden van de contrôlediensten en door de bestraffing van overtredingen bij wijze van beschikking der administratie in plaats van door een uitspraak der rechtsmacht. Eigenlijk geldt het slechts twee druppels die de maat van de misnoegdheid wegens de drukkende fiscale lasten, deden overlopen. De voorbereiding om tot een billijker verdeling van de fiscale lasten te komen, heeft intussen een heel eind weegs afgelegd: Minister Eyskens heeft een Monetair Witboek laten uitdelen aan de leden van de beide Kamers, waarin zich de volledige en getrouwe inventaris bevindt van 's Lands financiën.

Het reeds afgelegde werk, op dit en ook op andere gebieden, vermocht nochtans niet, het ongeduld van de reactionnaire pers te stillen. Zo zagen we op 21 September te Brussel een Congres doorgaan van de 'Equipes Sociales Chrétiennes', waarop een zestigtal jongeren, onder de leiding van Jo Gerard, hoofdopsteller van 'Vrai' en medewerker aan 'La Libre Belgique', de indruk hebben willen verwekken, dat de Christelijke jeugd van de C.V.P. verwachtte, dat zij haar sociaal programma uitsluitend en geheel op de belangen van de Middenstand zou afstemmen. Na deze ondervinding is het niet verwonderlijk, dat de C.V.P. zich des te meer verheugt in het feit, dat haar Waalse vleugel eerlang zal beschikken over een eigen partijorgaan, nl. 'Temps Nouveaux', een weekblad, waarvan het eerste nummer op 4 October verschenen is.

A.V.S.