Stootkant of nieuwe-jaars-gift, aan de Amstelsche jonkheidt

[p. 274]

[Ach! bedrieg lijke zucht]

Toon: Derde Carileen.

ACh! bedriegelijke zucht,

Die de ziele’ op 's doodts kielen’ knagend' tucht,

En 't gewifzen zoo bestrijdt,
Dat de ziel noch een droeve schipbreuk lijdt;
Hoe beheerscht ghy zoo dat hert
Van die geen, die 'k bevryden dik van smert?
En aan wien ik plicht en trou,
Als plicht schuldig, schenken wou,
Schoon ik iet’ min als niet’ voor mijn diensten hebben zouw.

2 Weer ghy wel, hoe 'k meenig werf

Heb verlaaten’ 's levens staaten’ ja mijn erf?
Om 't verlooren wollig vee,

[p. 275]

 

Van uw' kudde, weêr te brengen in haar steê;

 

Die ik, door mijn noodt-lot, vondt,

 

Door 't geluidt van zoo u wel bespraakten mondt;

 

Dit is, Hemel, nu mijn loon!

 

Een vervloekte en snoode hoon.

 

Is dit niet’ een verdriet?’ ach! ik klaag het aan de Goôn.

 

3 Maar ik weet, en 't is gewis,

 

Dat den Hemel’ u gewemel’ kenlijk is;

 

Doch indien ghy 't recht bemindt,

 

En mijne zaak voor u gerechtig vindt,

 

Zoo beloont, op 't onverzienst,

 

Noch mijn lang geplaagd' en will'ge dienst;

 

'k Weet u hert mijn vonnis spreekt,

 

Schoon u tong mijn recht verbreekt;

 

Maar, ey! keer’ denk op eer’ eer u 't recht geheelversteekt.

[p. 276]

 

4 Op dat ik u Schaapjes weêr

 

Hellep spijzen’ en bewijzen’ zoo veel eer,

 

Als mijn trouw en plicht begeert;

 

Maar ik twijffel ghy in uw' boosheidt keert:

 

Want u al te schoone schijn

 

Moet voor and'ren ook wat bestreeken zijn;

 

Woorden, zonder gunst,

 

Is voorwaar by u geen kunst;

 

Maar bedrog’ is het; doch’ niemandt veinst zich vrund om zunst.

 

 

 

I.d. Groot.