Stootkant of nieuwe-jaars-gift, aan de Amstelsche jonkheidt

[p. 114]

[Zoo breekt de zon de droeve nacht]

Toon: La Royaal, &c.

ZOo breekt de Zon de droeve nacht;

En laat het duister dwijnen,

Om haar straalend' schijnen

Te brengen, onverwacht,

Aan bloem en blaaden;

Die, met frisze douw,

Heel swanger zijn belaaden:

Zoo dat ik wel zouw,

Een bloempje weezen wou:

2 Want zie, dan zouw uw' poez'le handt

Mijn van het steeltje rukken,

En ter boezem drukken

Daar ik was verplant;

[p. 115]

 

Aan 't beek vol stroompjes,

 

Daar een Nectar vloeidt

 

Van over zoete stroompjes,

 

Die het bloempje voeidt;

 

Zoo dat het eeuwig groeidt.

 

3 O! bloempjes, vol, ja vol çieraadt,

 

Waar op de Min gaat oogen,

 

Met een vol-vermoogen,

 

Als het oopen staat:

 

Want ieders handtje

 

Is geneegen dan

 

Tot zoo een weelig plantje;

 

Ja, dat vrouw en man

 

Op 't hoogst verheugen kan.

 

4 Terwijl ik dan geen bloempje ben.

 

Om van de steel te rukken;

[p. 116]

 

Zoo kan 't nochtans lukken

 

Dat ghy 't krijgen ken.

 

Indien 't u lusten,

 

Plukt men vrylijk af;

 

Zoo zal ik meê rusten,

 

Daar de Min zijn staf

 

De zoetste zoetheidt gaf.

 

 

 

Haasje.