Stootkant of nieuwe-jaars-gift, aan de Amstelsche jonkheidt

[p. 56]

Minne-klachte; Op de strafheidt van Luzinde.

ONacht! Jeloerze nacht! die met u duister kleedt

Bedekt het schoon gewas, van Bloempjes half ontleedt.

O nacht! ô duistere nacht! die van de zilvere sterren
Verlicht wordt, en doet een Minnaar steeds verwerren

Met ongedulde pijn; ô langgewenste Maan!

Ik zie uw' bleeke schijn vast met mijn oogen aan;

Hoe dat uw' droefheidt duikt voor Foebus gulde Zon,
Die met haar straalen noch een Minnaar helpen kon.

Luzinde is te hart, en wil geen klachten hooren;

Het schijnt Luzinde heeft haar weder-min versworen.

Hoort ghy geen klachten dan, mijn waarde Afgoddin?
Of wilt ghy altijdt zijn een vyandt van de Min?

[p. 57]

 

O! neen, 't en kan niet zijn dat zoo een zoete Maagt

 

Benijdster zoude zijn, van die haar min toe-draagt.

 

Ontsluit uw' oogen eens, die als de sterren vonken,

 

Aan 't swart en naar gewelft, met groote luister blonken;

 

Waarom schiet ghy 't gezicht ter zijden van mijn af?

 

Of heeft de Minne-godt mijn toegeleidt de straf,

 

En plaagen, daar ik nu, helaas! wordt meê gequelt?

 

Wel op dan, droef gemoedt; wat is 't dat u ontstelt?

 

De weeder-min? o ja! kan ik geen weêr-min vinde?

 

Zoo klaag ik te vergeefs, met klachte aan Luzinde.

 

Vaart wel dan waarde lief, tot dat ik weeder-keer,

 

Daar nimmer mijn geklag gestooten wordt om veer.

 

 

 

A. de Haas.